Chcąc nie chcąc, staliśmy się świadkami wielkiego science tudzież political fiction. Niestabilna sytuacja strefy euro spowodowana jest przede wszystkim dwoma kluczowymi czynnikami. Wspólną unią walutową połączono zbyt wiele państw bardzo mocno zróżnicowanych pomiędzy sobą ekonomicznie, z innymi predyspozycjami finansowymi. Narzucono w to miejsce jednolite reguły polityki monetarnej i fiskalnej. Największym błędem, jaki popełniono, okazało się jednak podyktowanie jednolitego środka płatniczego przez kraje członkowskie, które miały ogromne długi już w momencie rozpoczęcia przygody z euro. Tak oto zrodziła się na naszych oczach europejska wioska. Została starannie odgrodzona odpowiednimi barierami celnymi. Stała się światową enklawą. Suwerenność zewnętrzną wrzucono do kosza. W praniu okazało się to jednym wielkim chocholim tańcem. Miałaś, Unio, złoty róg. Płacić czy nie płacić w (za) euro? Jednym z koronnych argumentów, jaki jest przedstawiany i prezentowany przez euroentuzjastów, jest wzrost znaczenia Polski w strukturach unijnych. Odpowiadam na to: (...) kraj nad Wisłą nawet po przyjęciu euro nie zostanie dostatecznie dostrzeżony, jeżeli Polska nie wyszkoli i nie wydeleguje odpowiedniej liczby urzędników do Brukseli. Potrzebujemy lobbujących na korzyść Polski przedstawicieli za granicą.

Monika Makowiecka