Amerykanie przekonują dziś, że syryjski dyktator Baszar al-Asad po trwającej blisko dwa lata wojnie domowej wpadł na pomysł użycia broni chemicznej przeciwko opozycji. Miał się tego dopuścić mimo wcześniejszych ostrzeżeń amerykańskich polityków, że jej użycie będzie oznaczać interwencję Zachodu. Co ciekawe, opozycją krwawego dyktatora w tej wojnie są islamiści, także ci z Al-Kaidy. Asad wygrywa wojnę, dlaczego więc miałby używać broni, która ściągnie na niego gniew Zachodu?

Słyszymy dużo o dowodach, które Ameryka zgromadziła na potwierdzenie tego, że to właśnie wojska Asada użyły broni chemicznej. Tylko nie możemy ich zobaczyć. Podobnie jak nigdy nie zobaczyliśmy dowodów na to, że Saddam Husajn miał broń chemiczną masowego rażenia. Z tamtego okresu pamiętam dowcip z anglojęzycznej prasy. „Jesteśmy pewni, że Saddam Husajn ma broń masowego rażenia" – przekonują Amerykanie. „Skąd ta pewność?" – pada pytanie. „Zachowaliśmy pokwitowania". Polecam tekst Jakuba Siemiątkowskiego „Gry wojenne Ameryki", w którym pokazane są ukryte motywy ostatniej propagandowej ofensywy Waszyngtonu.

Na krajowym podwórku także mamy wojnę propagandową. Również tutaj prawda poległa pierwsza. Donald Tusk chciał zabrać z otwartych funduszy emerytalnych 270 mld zł. Stanęło na tym, że weźmie połowę, a o resztę stoczy zażarty bój z międzynarodowymi instytucjami finansowymi. Obie strony tego konfliktu będą chciały naszego dobra (czyli składek, które zgromadziliśmy w OFE). Naszego? Otóż nie! Od czasu wyroku Sądu Najwyższego z 2008 r. nie są to już nasze pieniądze. Przestają być nasze, gdy państwo zabiera nam je pod przymusem, aby podobno później oddać. Tracimy prawo własności niezależnie od tego, czy pieniądze trafiają do ZUS czy OFE. A że państwo odda mniej, niż wzięło? Przechowanie depozytu musi kosztować!

A tak serio, to czuję się jak ten obywatel, który zabłądził w ciemny zaułek i musi obserwować, jak dwóch bandziorów tłucze się o to, który będzie go obrabiał. Cóż, wypada im życzyć długiej walki.