Owszem, rząd kładzie łapę na naszych pieniądzach zgromadzonych w funduszach, niemniej jest to tak naprawdę kłótnia ponad naszymi głowami, bo co za różnica, czy skubie nas pod przymusem państwo czy sektor prywatny. Wciąż jest to skubanie. Jednak, jak co miesiąc, płacąc obowiązkowe składki, w tym tygodniu uzmysłowiłem sobie, jak patologiczną sytuację mamy z inną częścią naszych obowiązkowych składek. Tą, którą stanowi opłata na ubezpieczenie zdrowotne.

Co miesiąc każda osoba pracująca musi odprowadzać swoją daninę na NFZ, który teoretycznie gwarantuje nam pomoc w zakresie ochrony zdrowia. NFZ jest instytucją państwową, więc samo określenie „ubezpieczenie" powoduje, że w gruncie rzeczy zakładamy się z państwem, że w danym okresie coś nam się przydarzy, a państwo twierdzi, że nic nam się nie stanie. Już sama konstrukcja takiego zakładu z gruntu jest patologiczna. Dodatkowo dochodzi kwestia tego, że jeżeli przestaję płacić składki na ubezpieczenie zdrowotne, wypadam z systemu. Człowieku, lecz się wtedy sam.

Człowiek więc może płacić całe życie, załóżmy, jako przedsiębiorca po te ponad 260 złotych miesięcznie przez 40 lat. Być zdrowym jak koń i nie musieć korzystać w tym czasie z systemu zdrowia, by po wpłaceniu blisko 125 tys. zł – gdy mu się noga powinie – zostać zupełnie na lodzie. Jemu się wtedy nic nie należy! Czy to ma coś wspólnego z solidarnością i sprawiedliwością nawet już nie społeczną? Czy to ma coś wspólnego ze zwykłą ludzką przyzwoitością, że ratując swoimi pieniędzmi życie innych, na sam koniec możesz zostać z niczym i bez pomocy?

To jest chore.

Mariusz Gierej

www.mpolska24.pl