Na początku nic nie zapowiadało żadnych nadzwyczajnych wypadków. Wszystko zaczęło się normalnie, czyli jak zawsze. Pełny profesjonalizm. Agencje reklamowe dopasowały kolory koszul i krawatów do koloru oczu kandydatów. Copywriterzy wymyślili hasła wyborcze, a najlepsi w kraju graficy wybrali do nich krój i kolor czcionki, które preferowała starannie dobrana i dogłębnie zbadana grupa docelowa potencjalnych wyborców.

Macoperatorzy wybielili kandydatom zęby i usunęli włosy wystające z nosa. Pretendentów po sfotografowaniu w greenboxach umieszczono w odpowiednim entourage'u, już to pól malowanych zbożem rozmaitem, już to pośród ukwieconych łąk zielonych, mostów i węzłów autostradowych. Ponieważ wobec natłoku chętnych kandydatów nie dla wszystkich starczyło w Polsce nowoczesnych mostów i autostrad za tło, większość futurystycznej nowoczesności po prawdzie wygenerowano w komputerach. Ale wszystko było jak żywe, prawie tak naturalne, jak szczęśliwe, wielopokoleniowe rodziny, śmiało i z blaskiem szczęścia w oczach spoglądające w jasną niczym wybuch bomby atomowej przyszłość. Dla zagwarantowania wystarczającej ilości szczęścia w oczach większość szczęśliwych wielopokoleniowych rodzin do umieszczenia na plakatach zaimportowano z zagranicy.