Już 20 marca 1933 r., zaledwie rok po dojściu NSDAP do władzy w Niemczech, reichsführer SS Heinrich Himmler wydał zarządzenie o stworzeniu obozu koncentracyjnego w Dachau. Reżim nazistowski w żaden sposób nie zamierzał ukrywać istnienia tego ponurego miejsca. Wręcz przeciwnie, o obozie rozpisywała się prasa codzienna, a kolorowe magazyny weekendowe publikowały pełne zdjęć reportaże, opisujące „zdyscyplinowane” życie obozowe.

Istnienie Dachau było akceptowane przez dużą część Niemców i stanowiło realizację „rozporządzenia wyjątkowego o ochronie narodu i państwa” z dnia 28 lutego 1933 r. Dachau miał być obozem wzorcowym, gdzie wszelkiej maści „kryminaliści”, „dewianci” i „antyniemiecki element wywrotowy” mieli się uczyć podstawowych wartości życia w nowym niemieckim społeczeństwie. Problem zaczynały jednak stanowić tzw. „dzikie obozy koncentracyjne”, zakładane głównie przez rozwydrzone lokalne bojówki SA. Trafić do nich mógł każdy obywatel niemiecki i to za byle przewinienie lub donos sąsiada. W samym tylko 1933 r. powstało osiem obozów SA założonych na przedmieściach dużych niemieckich miast i cała masa małych obozów na prowincji. Część obozów została założona na użytek policji i przypominała raczej więzienia o zaostrzonym rygorze. Dopiero w 1934 r. pełną kontrolę nad obozem w Dachau przejęło SS, natychmiast wprowadzając swoje skrajnie okrutne metody traktowania więźniów.