Biografia człowieka pod każdym względem niezwykłego może okazać się nudna i niestrawna dla czytelnika. Na szczęście książka Urbankowskiego od pierwszych stron tę obawę rozwiewa. Poeta, dramaturg, piewca romantycznej myśli – Bohdan Urbankowski to autor, który zdaje się stworzony do podobnego typu książki biograficznej o Józefie Piłsudskim. Ma dar, którego często pozbawieni są klasycznie „historyczni” biografowie. Potrafi uwieść i zauroczyć rozważaniem, myślą, refleksją. Nie skupia się wyłącznie na faktach oraz ich – choćby najbardziej chirurgicznej, nieomylnej – interpretacji. Ma też – wszak to poeta przecież! – umiejętność pisania pięknego, nazywania rzeczy w sposób wzniosły, a jednocześnie pozbawiony taniego patetyzmu. Zwłaszcza że, przyglądając się jakże wyjątkowym losom swojego bohatera, nietrudno w patos takowy popaść. Nie warto oczywiście przytaczać nadmiernej ilości faktów z życiorysu Marszałka. Trzeba jednak przypomnieć, że jego młodość nie tylko przypadła na okres żywej, niekłamanej fascynacji naszymi romantycznymi klasykami (Słowackim, Mickiewiczem, Norwidem). Była także w pewien sposób spełnieniem ich wizji: cierpienia aresztowanego Ziuka (jak nazywano Piłsudskiego) niczym z trzeciej części mickiewiczowskich „Dziadów” oraz zesłańcza epopeja niczym klisza z poematów Słowackiego czy grafik Artura Grottgera. Urbankowski rozszerza ów narodowo-patriotyczny katalog na epopeję Pierwszej Brygady wyjętą z „Popiołów” Żeromskiego czy podziemnego, antycarskiego „knucia” jako replikę działalności przywódców powstania styczniowego.