Całkiem niedawno świętowano 25-lecie polskiej niby-wolności (piszę „niby”,

bo w tym czasie straciłem uczciwą pracę, szansę na leczenie i emeryturę, firmę etc., ale w końcu nie ja jeden). I gdy rozmyślam, czemu 40 mln ludzi dało się aż tak nabrać, to poza syndromem dziewczyny na pierwszej randce nie przychodzi mi do głowy nic innego. A i u niej, i u nas na wszystko już za późno.

Ale – i tu wykorzystam swoje obserwacje poboczne, bo sportowe – nie każdy dał się wydmuchać. I w tych 40 milionach znalazł się jeden człowiek, który nie dość, że nie dał się okraść, to jeszcze rąbie innych... Robert Lewandowski. To chłopiec, który – jak pewnie wiecie – gra w zespole mistrzów świata, gdzie jest siłą napędową, niezniszczalnym gościem ładującym gola za golem. Czy to Realowi, czy Porto – wszystkim. Mam niebotyczną radość gdy Niemcy całują Polaka po stopach i głowie. Ale – i tu sens mojego pisania – czemu nie w Polsce?