Jeden z inżynierów, który wykładał garbarstwo na filii Politechniki Warszawskiej w Radomiu, został wysłany w delegację do budowy garbarni w Ułan Bator w Mongolii. Po trzech dniach pobytu dowiedział się, że jego żona znalazła się w szpitalu. Zdiagnozowano u niej raka szyjki macicy. Stan był bardzo ciężki, a rokowania mizerne. Inżynier zaczął poszukiwać informacji, jak działa metoda medycyny naturalnej stosowana w Mongolii. Dowiedział się, że pod Ułan Bator znajduje się fabryka produkująca olej z endemicznego rokitnika, który rośnie tylko na dwóch stanowiskach na Ziemi. Oba znajdują się w Mongolii. Inżynierowi udało się zdobyć pół litra tego specyfiku, co wystarczyło na miesięczną kurację. Stan żony bardzo się poprawił, dlatego sam próbował wyciskać olej z polskich owoców. Jednak w naszym regionie nie ma selenu w glebie, więc nie ma go też w roślinach. Inżynier zaczął szukać informacji na temat oleju z rokitnika w bibliotece w Ułan Bator. Wiele było na ten temat artykułów w języku rosyjskim, jednak wszystkie zostały wyrwane z zeszytów. Zachowała się jedna strona tytułowa z abstraktem. W ten sposób dowiedział się, że substancją, która zadziałała na nowotwór, był selen. Niewiele myśląc, wyrwał ostatni fragment i rozpoczął poszukiwania osoby, która wyprodukuje kolejne dawki niezwykłego leku. Jeździł po Polsce, odwiedzał różne laboratoria i namawiał chemików, żeby ktoś pomógł mu zrobić coś, czego sam nie potrafił – powtórzyć skład oleju z Mongolii. Trafił również do prof. Suchockiego i opowiedział mu swoją historię.

– Na początku nie byłem tym zainteresowany – wspomina prof. Suchocki. – Od kilku lat pracowałem nad selenem +4 wbudowanym do innych związków organicznych i wszystkie te preparaty działały przeciwnowotworowo. Miałem własny plan badań. To było w marcu 1992 r. Wracałem do domu przygnębiony tą opowieścią i sumienie mnie ruszyło. Wpadłem na pomysł i następnego dnia wypróbowałem go swoją metodą. Wyszło w 100 procentach! Nie było żadnych odpadów, cały selen został wbudowany. Preparat wyglądał podobnie jak olej z rokitnika. Miał taki sam zapach, ale był wielokrotnie bardziej stężony. Selenu było dużo, dużo więcej niż w oleju z rokitnika.

W Mongolii i Rosji nadal wyciska się olej z rokitnika. W Rosji mieszany jest on z olejem roślinnym, m.in. ze słonecznika. Nazywa się to „oblepichowyje masło”. Zawiera niewielkie stężenie selenu i sprzedawane jest jako lokalny specyfik medycyny naturalnej.

Mongołowie potrafią zrobić preparat selenowy bez dodatku oleju roślinnego, dzięki czemu uzyskują wyższe stężenie selenu, lecz nie tak wysokie, jakie potrafi uzyskać prof. Suchocki.

Sześć lat po polskim odkryciu w Japonii udało się stworzyć podobny pięcioczłonowy pierścień z selenem, ale autor tego eksperymentu nie docenił wagi własnego dzieła. Opisał i odłożył ad acta swoje odkrycie. Cząsteczka była jednak pięć razy mniejsza niż w selolu, co oznacza, że mogła być bardzo toksyczna.

Obserwacje z badań przedklinicznych

Selol jest pierwszym związkiem o tak silnym działaniu przeciwnowotworowym, a jednocześnie – w przeciwieństwie do innych związków cynku – tak bezpiecznym. Jedynym poważnym zaobserwowanym skutkiem ubocznym jest wypłukiwanie cynku z organizmu. Dzieje się to wówczas, gdy stosuje się go w wysokich dawkach. Po oczyszczeniu organizmu z metali ciężkich selol zaczyna wiązać ten pierwiastek. Problem znikającego cynku w zupełności rozwiązuje suplementacja.

Obserwacje z obecnie prowadzonych badań przedklinicznych in vitro oraz na zwierzętach napawają nadzieją. Włączając selol do programu leczenia nowotworów, będzie można obniżyć dawki chemioterapii, a także złagodzić jej efekty uboczne. Przede wszystkim selol znosi oporność wielolekową. Oznacza to, że u pacjentów, którzy nie reagowali na chemioterapię, łączenie jej z selolem zwiększy skuteczność terapii.