Niepodległa Białoruś wyszła z rozpadu ZSRR obronną ręką, zachowując potencjał rozwoju i bazę przemysłową. Dzisiejsza sytuacja gospodarcza upodobnia naszego sąsiada do schyłkowego PRL, bo gdy władzę objął Łukaszenka, kraj pozostał przy dyrektywnej gospodarce. Było to możliwe dlatego, że Białoruś eksportowała głównie na rynki rosyjski i WNP, a ogromną rolę odgrywały rosyjskie dotacje, m.in. uprzywilejowane ceny na surowce energetyczne oraz reeksport rosyjskiej ropy naftowej. Wszystko razem zapewniało wpływy budżetowe i wewnętrzne subsydiowanie wszystkiego: od nierentownych przedsiębiorstw i rolnictwa, po ceny energii elektrycznej i usług komunalnych. W 2008 r. taki „białoruski model ekonomiczny” zaczął się chwiać, aby zawalić się z hukiem w latach 2014–2015 pod wpływem rosyjskiego kryzysu gospodarczego i międzynarodowych sankcji.

Skutek jest poważny, bo białoruska gospodarka skurczyła się w ubiegłym roku o 3,7 proc., zadłużenie wewnętrzne przekroczyło 60 proc. PKB, a inflacja sięgnęła 12 proc. Główny problem to zakorkowanie rosyjskiego popytu na białoruskie towary i brak szans na szybką poprawę sytuacji. W efekcie zapasy wytworzonych, ale niesprzedanych, wyrobów sięgnęły poziomu rocznej produkcji. Największą barierą okazuje się jednak państwo, które jest nie tylko jedynym regulatorem, ale największym właścicielem, a zatem głównym producentem i pracodawcą. Skromny udział małego i średniego oraz wielkiego biznesu w PKB wynosi odpowiednio: 14 i 20 proc. A machina zarządzania gospodarką to nic innego, jak kalka sowieckiego odgórnego planowania ilości i asortymentu produkcji, wsparta dodrukiem bezwartościowego pieniądza napędzającego nierentowną piramidę.