Niemieckie elity polityczne i intelektualne postrzegają siebie jako mistrzów świata w „przezwyciężaniu własnej przeszłości”, lecz owa przeszłość jest definiowana przez cezurę lat 1933 – 1945, czyli czas panowania Adolfa Hitlera. Z innymi okresami historii najnowszej Niemiec już tak nie jest. Wręcz przeciwnie.

Potępienie nazizmu stało się już w latach 60. minionego wieku głównym filarem niemieckiej polityki historycznej oraz od dziesięcioleci odgrywa ważną rolę w polityce zagranicznej tego państwa. Jednak żaden naród nie może nieustannie odwoływać się do negatywnych aspektów własnej historii. Konieczne są wzorce pozytywne, podkreślające wspólną przeszłość, kulturę i tradycję. Aspekt ten odgrywa kluczową rolę integrującą i zarazem państwotwórczą. W ten sposób myślą także niemieccy politycy obarczeni niezbyt budującymi doświadczeniami, jakie przyniosła pierwsza dekada po zjednoczeniu.