Do uroczystej beatyfikacji papieża Polaka odliczamy już tylko dni, a jednak nie czuć atmosfery ogólnonarodowego święta. Tego nastroju, który pokolenia wyrosłe w latach jego pontyfikatu zapamiętały z licznych pielgrzymek do ojczyzny. Owszem, wielkie grupy Polaków są już w drodze do Rzymu, ale watykańscy organizatorzy przyznają, że nie są w stanie ocenić, jak wielu przybyszy dotrze do Wiecznego Miasta. W wielu parafiach księża już szykują ołtarze do umieszczenia portretów Jana Pawła II, ale tylko w kilku miastach biskupi podjęli inicjatywę zorganizowania masowych mszy, mających powitać nowego błogosławionego. Media już kreują nowy „spór o krzyż” – protesty przeciw Sanktuarium Jana Pawła II w Gdańsku-Łagiewnikach.

Polska znajduje się w stanie ostrej politycznej wojny polsko-polskiej. Brakuje dyskretnego i łagodzącego wpływu przybysza z Watykanu, który w trakcie swoich wizyt urządzał coś w rodzaju wielkich narodowych rekolekcji. Filozof Dariusz Karłowicz trafnie porównywał rolę papieża do roli mądrego i taktownego monarchy, który dzięki swojemu autorytetowi jednym słowem czy jednym gestem przykuwał uwagę Polaków i skłaniał ich do głębszej refleksji. Swoje robi też i czas – dorosłość osiągają już te roczniki, które w swoim świadomym życiu pamiętają Jana Pawła II raczej jako starca nękanego chorobami niż Bożego Atletę, który w końcu lat 70. był symbolem nowej siły Kościoła.