Andrej Sannikau to jeden z liderów białoruskiej opozycji, który według niezależnych sondaży w wyborach 19 grudnia 2010 r. mógłby – gdyby nie zarzucane dyktatorowi fałszerstwa wyborcze – zmierzyć się z Aleksandrem Łukaszenką w drugiej turze. Centralna Komisja Wyborcza ogłosiła jednak, że Łukaszenko zdobył blisko 80 proc. głosów.

Sannikau, podobnie jak inni opozycyjni kandydaci na prezydenta, wezwał swoich zwolenników do pokojowego protestu w dniu wyborów na centralnym placu Mińska. Kilkadziesiąt tysięcy ludzi ruszyło wtedy przed siedzibę białoruskiego rządu, by żądać rozmów z premierem. Tam doszło do incydentu, który opozycja nazwała prowokacją władz, a władza i osobiście Łukaszenko – masowymi zamieszkami oraz próbą obalenia władzy na zlecenie m.in. Niemiec i Polski.

W wyniku rzekomych „masowych zamieszek” ucierpiały szklane drzwi siedziby rządu, co w opinii białoruskich obrońców praw człowieka może być karane najwyżej w trybie administracyjnym. Władze wykorzystały ten incydent do brutalnego rozpędzenia demonstracji, osadzenia w areszcie ponad 600 jej uczestników, w tym siedmiu opozycyjnych kandydatów na prezydenta.

Na ławie oskarżonych obok Sannikaua zasiedli też czterej młodzi opozycjoniści, których zeznania, zdaniem obserwatorów, miały potwierdzić, że zamieszki 19 grudnia organizował Sannikau. Tylko jeden z nich przyznał się jednak do winy i pokajał. Ale nawet on nie potwierdził sugestii prokuratora o winie Sannikaua.

Sam Sannikau oświadczył w sądzie, że nie organizował żadnych zamieszek, a pod gmach rządu poszedł, by żądać rozmów z władzami o kryzysowej sytuacji w kraju. Zeznał, że gdy do akcji ruszyła milicja, poczuł mocny cios w nogę, a potem dostał milicyjną pałką po głowie.

W wyniku tego ciosu stracił przytomność. Zamiast do szpitala, gdzie chciała go zawieźć żona Iryna Chalip, trafił do aresztu KGB.