A potem wszystko przyśpieszyło jeszcze bardziej. Pojawił się nowy premier, nowe partie i nowi ludzie. Matka nie wyglądała na zwycięską. Polityczna normalność okazała się hałaśliwa, niejasna i przykra. Dorosły świat był obłudną grą o władzę i zyski. Matka miała rację. Tylko co z tego, że miała rację? Polityka znowu stała się brudna i odpychająca.

Dorosły świat wabił, ale i odstręczał. Matka miała mało czasu, ale i Adam nie za bardzo miał ochotę wdawać się z nią w głębsze rozmowy.

Może rację miał ojciec i dawni znajomi matki, którzy przestali ją odwiedzać, a w każdym razie czynili to coraz rzadziej? Stała się zgorzkniała i nie potrafiła przekroczyć swoich urazów. Może ojciec zrozumiał rzecz podstawową, gdy twierdził, że nie trzeba zajmować się polityką, która coraz bardziej zredukowana pozostanie grą na powierzchni, starciem o coraz mniejszy zakres władzy, a rzeczy ważne będą się działy gdzie indziej?