Kilka, kilkanaście lat temu postrzegani byli jako liderzy zbuntowanego przeciwko postkomunistycznej elicie władzy „polskiego ciemnogrodu”. Byli wśród pierwszych, którzy rzucili rękawicę elitom w Magdalence. Byli zniesławiani, odzierani z godności, piętnowani przez „autorytety moralne” jako obskuranci, antysemici, ludzie, którym nie należy podawać ręki, rugowani z dyskursu publicznego i kontrolowanych przez władzę mediów elektronicznych. Zasługi niektórych z nich dla zbudowania medialnej alternatywy, dla wywalczenia prawa do publicznego głoszenia poglądów sprzecznych z jedynie słusznymi są niekwestionowane.  

Dziś, gdy z raportów o sprzedaży, oglądalności czy odsłon internetowych mogliby czerpać dumę, że to ich wieloletnia praca daje wreszcie efekty, że to ich wychowankowie kruszą coraz skuteczniej medialną przemoc władzy i opiniotwórczy monopol salonu – znajdują się po stronie przeciwnej. Wbrew najbardziej oczywistemu podejrzeniu, nie wszyscy na tej zmianie zyskali.