Nawet ludziom interesującym się polityką jego nazwisko niewiele mówi. Był człowiekiem bez właściwości, bo tego wymagała jego funkcja wiceszefa rozmaitych resortów i urzędów. W trakcie tego „długiego marszu przez instytucje” Tomasz Siemoniak doskonalił swoją wiedzę o sztuce kierowania ludźmi. Teraz jako nowy minister obrony trafia do pierwszej politycznej linii z misją zreformowania wojska.

Młody, wiecznie zdolny

Przełom lat 80. i 90. Student warszawskiej Szkoły Głównej Planowania i Statystyki nawiązuje kontakt z podziemną komórką Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Szybko staje się prawą ręką Andrzeja Halickiego, jednego z tuzów warszawskiego podziemnego ruchu studenckiego. Skromny chłopak z Wałbrzycha u boku Andrzeja Halickiego, starszego o sześć lat lidera SGPiS-owskiego NZS, poznaje na podziemnych naradach kolegów z innych miast – Grzegorza Schetynę czy Jacka Protasiewicza. Ale też Pawła Piskorskiego z Uniwersytetu Warszawskiego. Po sukcesie „Solidarności” w 1989 r. i powstaniu rządu Mazowieckiego NZS jeszcze długo zachowuje dystans do przyszłego środowiska Unii Demokratycznej. W maju 1990 r. Siemoniak jako sekretarz Krajowej Komisji Koordynacyjnej ma pieczę nad strajkami na wyższych uczelniach w sprawie podwyżki  stypendiów i uczestniczy w rozmowach z ówczesnym ministrem szkolnictwa wyższego Henrykiem Samsonowiczem.