Któż nie pamięta Jeffa Bridgesa w filmie „Szalone serce”? Grany przez niego podstarzały gwiazdor country przy codziennej butelce whisky wspomina dawne sukcesy, kontrastujące z ponurą rzeczywistością degradacji, groszowo opłacanych występów w zapyziałych kręgielniach i barach na prowincji.

Kreacja przyniosła aktorowi Oscara za pierwszoplanową rolę, a że z filmowego soundtracku zostało sporo materiału, grzechem byłoby nie pociągnąć sukcesu na grunt muzyczny. Zwłaszcza że Jeff w młodości był utalentowanym gitarzystą i myślał o karierze estradowej. Muzyczne pasje realizował od czasu do czasu, później na marginesie zajęć aktorskich, teraz po raz pierwszy ujawnił pełnię swych możliwości wokalnych, kompozytorskich i tekściarskich.

Jeff przyznawał się do rozmaitych inspiracji rockowych (Beach Boys) czy popowych (Elton John), ale country niewątpliwie leży mu najlepiej. Nie stara się powielać stylistyki znanych gwiazd gatunku, ma własny ton. Ton cichego, czasem wyszeptanego zwierzenia o meandrach losu, zwątpieniach i nadziejach, mającego często dramaturgię nie mniejszą niż krzyk. Producent T-Bone Burnett zgrabnie oprawił wokale Bridgesa m.in. brzmieniami gitar elektrycznych i akustycznych Marca Ribota i Jacksona Smitha, pedal steel Russa Pahla, klawiszy Krefusa Ciancii. Odświeżająca nowość w nieco przykurzonym świecie country.