Marek Kozubal, Maciej Miłosz

Korty do squasha, siłownia, rzutnik i komputer ze stałym łączem w każdej sali wykładowej,  bezprzewodowy Internet i klimatyzacja w całym budynku. W holu rzeźba Magdaleny Abakanowicz, a na ścianach freski Leona Tarasiewicza. Przy głównym wejściu elektroniczna tablica, na której każdy może zobaczyć, czy dany wykładowca jest na terenie szkoły, a jeśli tak, to w której sali.

Tak wygląda kampus Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu, jednej z najlepszych szkół niepublicznych w Wielkopolsce. – Różnice między warunkami panującymi w tej szkole a tymi na Uniwersytecie Adama Mickiewicza, gdzie także wykładałem, są kolosalne – opowiada nam anonimowo jeden z wykładowców. – Na UAM zdarzało się, że na zajęcia grup zaocznych przychodziło 70 osób, miejsc w sali było 50 i trzeba było biegać po korytarzu i szukać dodatkowych krzeseł. Taka sytuacja w WSNHiD jest nie do pomyślenia. Kiedy tylko stwierdziłem, że studentom przydałaby się prenumerata tygodnika „The Economist”, pojawiła się bardzo szybko. Co roku dostaję zapytania z biblioteki, które nowo wydane pozycje powinny się tam znaleźć i faktycznie są zamawiane. To jest niemożliwe na uczelniach publicznych – dodaje.