Raz na jakiś czas, zwłaszcza po silnych odbiciach głównych indeksów, na Wall Street powraca spiskowa teoria, jakoby rynkiem akcji manipulował rząd. Zdarza się ją usłyszeć nawet od uznanych analityków.

Z reguły odpowiedzialnością obarcza się komitet, potocznie zwany zespołem ds. zapobiegania krachom, w którego skład wchodzą szefowie kilku amerykańskich instytucji publicznych związanych z rynkiem kapitałowym, m.in. Rezerwy Federalnej, czyli banku centralnego, oraz Komisji Papierów Wartościowych i Giełd, odpowiednika polskiej Komisji Nadzoru Finansowego. Gremium takie, pod oficjalną nazwą Prezydencka Grupa Robocza ds. Rynków Finansowych, faktycznie zostało powołane przez prezydenta Ronalda Reagana po krachu giełdowym z 1987 r. w celu koordynowania antykryzysowych inicjatyw. Podejrzenia, że niekiedy zajmuje się ono także skupowaniem akcji i kontraktów terminowych w celu podbicia ich notowań, zaczęły się pojawiać w połowie lat 90.

To nie przypadek. Mniej więcej w tym czasie ekonomiści wyraźnie zdali sobie sprawę z tego, że koniunktura na giełdzie może wpływać na koniunkturę w realnej gospodarce, a nie tylko na odwrót. Wiązało się to z szybkim rozwojem rynków kapitałowych. O ile w 1990 r. kapitalizacja amerykańskich giełd (łączna wartość notowanych na nich akcji) sięgała 53 proc. PKB, o tyle pięć lat później było to 110 proc. PKB, a przed krachem z początku minionej dekady blisko 180 proc. PKB. W Polsce wskaźnik ten także systematycznie rośnie, choć nie przekroczył dotąd 50 proc. W efekcie, jak przyznawał w biograficznej „Erze zawirowań” były wieloletni przewodniczący Rezerwy Federalnej Alan Greenspan, banki centralne zaczęły baczniej przyglądać się temu, co dzieje się na parkietach.