Saga Gilada Szalita, którą od pięciu lat żył cały Izrael, wreszcie dobiegła końca. Ku powszechnej radości rząd premiera Beniamina Netanjahu zawarł układ z Hamasem i wymienił uprowadzonego młodego żołnierza na 1027 palestyńskich więźniów. Na wieść o tym na ulice izraelskich miast wyległy rozradowane tłumy. Ludzie wymachiwali flagami z gwiazdą Dawida, trąbili i wznosili radosne okrzyki. Strzelały korki od szampana.

Izraelskie telewizje bez końca pokazywały wzruszające obrazki, na których straszliwie wychudzony Szalit rzuca się w ramiona niewidzianych od pięciu lat rodziców. Na pierwszych stronach gazet wydrukowano jego olbrzymie zdjęcia i entuzjastyczne komentarze. Ogromne poczucie triumfu, euforia.

W cieniu tego narodowego święta odbywa się jednak tragedia, która nie wywołuje zainteresowania zachodnich mediów. To tragedia rodzin osób, które zostały zamordowane przez palestyńskich terrorystów wypuszczonych na wolność w zamian za zwolnienie Szalita.

– Izrael nas zawiódł. Choć większość moich rodaków świętuje, dla mnie spełnił się najgorszy koszmar senny – mówi Frimeth Roth.