Na koniec szkoły średniej klasa mojego syna wybrała się na wycieczkę pod namioty na tereny pustynne. Któregoś dnia odwiedziła ich nauczycielka języka ojczystego i zaproponowała im pewne ćwiczenie z zakresu kreatywnego pisania. Jego celem miało być rozwinięcie ich pisarskich umiejętności. Uczniowie o zmierzchu mieli udać się w pojedynkę na pustynię, uzbrojeni w długopisy, notesy, świeczki i zapałki. Musieli znaleźć zaciszne miejsce, usiąść i »wejść w głąb siebie«. Następnie mieli opisać wyniki swych przemyśleń, aby na końcu podzielić się nimi z resztą klasy. Jak się można było spodziewać, dziewczęta zrobiły dokładnie to, czego oczekiwała nauczycielka. Wypełniły zeszyty zdaniami pełnymi uczuciowych refleksji. Chłopcy natomiast całkowicie odmówili współpracy. Zebrali się razem, ułożyli stos z zeszytów, podpalili go i zrobili sobie ognisko. Nauczycielka była przerażona. Myślała, że ma do czynienia z pozbawionymi uczuć, niebezpiecznymi barbarzyńcami, podpalaczami, a może nawet socjopatami. Oczywiście, nie należeli do żadnej z tych kategorii. Byli po prostu chłopcami”.

Ten obszerny cytat pochodzi z wystąpienia prof. Cristiny Hoff Sommers z American Entreprise Institute. Na początku października była ona gościem Międzynarodowego Kongresu „Sukces w edukacji. Personalizacja nauczania” i mówiła o edukacji chłopców i młodych mężczyzn w XXI w. Kongres zebrał praktyków i teoretyków z 21 krajów świata. Przez dwa dni przedstawiali oni swoje doświadczenia, a zarazem dzielili się przekonaniem, że w obliczu głębokiego kryzysu, w jakim znalazła się edukacja, możliwe są drogi wyjścia z niego.