Swoją ostatnią jak dotąd książkę „Pamflet na siebie” Tadeusz Konwicki opublikował 16 lat temu. Od tej pory autor „Małej apokalipsy” konsekwentnie milczy. Jest w tej postawie ukryty wymowny komentarz: polska rzeczywistość ostatnich kilkudziesięciu lat nie jest godna literackiego opisu. Być może właśnie dlatego czytelnicy i krytycy cały czas mają nadzieję, że ów mistrz uszczypliwego moralizatorstwa i ironiczny erudyta, jeden z ostatnich prawdziwych autorytetów literackich, w końcu przemówi. I oto przemówił – udzielając Przemysławowi Kanieckiemu wywiadu. Wszystkich, którzy wydali jęk zawodu, oczekując kolejnej powieści Konwickiego, warto uspokoić – publikacja „W pośpiechu” jest co najmniej równie frapująca co „prawdziwe” książki tego autora.

W dużej mierze jest to zasługa wytrawnego rozmówcy – Kaniecki jest nie tylko specjalistą od twórczości Konwickiego, ale też jego przyjacielem. Pomimo różnicy wieku rozmówcy doskonale się rozumieją ,  co Kaniecki wykorzystuje, nagabując swojego interlokutora o coraz odważniejsze wyznania. Konwicki opowiada więc ochoczo o sobie i swojej twórczości – opisuje dzieciństwo na Wileńszczyźnie, epizod partyzancki, uwikłanie w socrealizm i późniejsze otrząśnięcie się z politycznych złudzeń.

Często pozwala sobie na zaskakujące stwierdzenia, wspominając z rozrzewnieniem PRL-owską politykę kulturalną, dzięki której mógł zrealizować swoje „zachcianki” filmowe („Wykorzystałem nieszczęście PRL-u dla swoich niezdrowych ambicji”) czy komentując własną twórczość literacką. Autoironia i dystans to zresztą stałe narzędzia retoryki Konwickiego, który lubi żartować i z siebie, i ze swojego rozmówcy, do którego puszcza co chwilę oko: „Pan patrzy bardzo przenikliwie, ale pytania pana są na razie wątłe”.