Polska kultura tkwi doklejona do lewej ściany sceny politycznej, bo tylko tam znajduje pieniądze na każde, nawet najbardziej żenujące działania. Za cenę niby-akceptacji salony polityczne III RP od lat mnożą kolejne dotacje na wydarzenia tak przełomowe jak wieszanie na krzyżu męskiego (bo chyba są już niemęskie) penisa. Ale przecież ta właśnie kultura, która znalazła nie tylko schronienie, ale i wielkie fundusze w dotowanej przez rząd „Krytyce Politycznej”, musi kiedyś zwrócić dług. Tak powstało sześć listów w obronie środowiska Sławomira Sierakowskiego. Furda kastety i pały znalezione w lokalu Nowy Wspaniały Świat, furda ranni – my twórcy zaprzyjaźnieni z „KP” stajemy za nią murem i chórem. Główny list popełnia pisarka Olga Tokarczuk, która zasłynęła stwierdzeniem, że... boi się ludzi, którzy czekają po kilkanaście godzin na Krakowskim Przedmieściu, by pożegnać tragicznie zmarłą parę prezydencką. Dziś pisze: „Gdybyż dyskusjom, spotkaniom z autorami, ja także miałam przyjemność być nieraz gościem NWŚ, koncertom, wykładom zechciano poświęcić choć ułamek tego czasu, który dziś poświęca się niesprawiedliwym insynuacjom!”.

Pani pisarka woli histeryzować, niż uczciwie przyznać, że – jak wielu podpisanych pod jej listem – jest po prostu członkiem (członkinią) zespołu „Krytyki Politycznej”, nie zaś jej „gościem”.

Przykre szczególnie są tu dwie kwestie: wielu artystów w zamian za wpływy dało się „umoczyć w politykę”, zgodnie z oficjalnym postulatem Sierakowskiego: „Poprzez otwarte spotkania i dyskusje realizujemy jeden z najważniejszych ideowych celów środowiska »Krytyki Politycznej«, czyli zniesienie granic między polem nauki, sztuki i polityki. (...) Otwieramy artystów na myślenie w kategoriach politycznych”. Druga przykrość musi dotknąć każdego, kto niezależnie od wyznawanych wartości ceni pluralizm, tolerancję i wolność słowa.

Nie ma dziś w Polsce środowiska skupiającego artystów o poglądach nielewicowych. Wyraźny przechył na lewo przy udzielaniu dotacji państwowych lub samorządowych to tego stanu rzeczy przyczyna ważna, ale przecież niejedyna. Tymczasem dochowaliśmy się już „twórców”, którzy w podzięce Sierakowskiemu realizują... spektakl o jego życiu.

W najbliższym czasie możemy się spodziewać opery o Szczuce, baletu o Żakowskim i musicalu o Blumsztajnie.