Ten fenomen doczekał się setek artykułów, a leksykon Kamila Śmiałkowskiego o wampirach melodramatycznych i komediowych przyjemnie się czyta.  Wśród filmowych  opowieści o krwiopijcach są  znakomite dziełka – od „Zagadki nieśmiertelności” z Catherine Denevue po „Nieustraszonych pogromców…” Polańskiego. A zarazem cały nurt  grzęźnie na manowcach.  Widziałem już nawet film,  w którym wampiry były ofiarami nietolerancyjnego doktora van Helsinga. W dodatku zaczęto zanudzać nas ich rozterkami. I pozbawione tajemniczości jęły blaknąć jak w zabójczym słońcu.

W Canal Plus zerknąłem na „Pozwól mi wejść” Matta Reevesa. To remake szwedzkiego kameralnego horroru, ten jest z kolei adaptacją  głośnej powieści Lundquista. Wszystkie te dziełka są reklamowane jako ambitne. Niby horror,  a opowieść o samotności nastolatków.  Nie mam nic przeciw mieszaniu gatunków. A jednak ogarnęła mnie irytacja.  Filmik o chłopcu, który zaakceptował równie jak on wyobcowaną dziewczynkę, nie dziwiąc się temu, że zagryzła na jego oczach człowieka, a potem cały tłum,  ma  morał. Nie tylko dziwność i inność  zostają podniesione do rangi cnoty (co  mogę zrozumieć). To jest film afirmujący pogodzenie się ze złem – w imię walki z samotnością.