Karaibski entourage pasuje do Johnny’ego Deppa. Podczas seansu „Dziennika zakrapianego rumem” Brytyjczyka Bruce’a Robinsona ma się wrażenie, że garnitur jego bohatera skrojony według wymogów czasu akcji – późnych lat 50. – mniej pasuje do szmaragdowego oceanu i palm niż strój kapitana Jacka Sparrowa. Wrażenie déja vu potęguje podobna mimika wiecznie młodego aktora. Spastyczne grymasy nie rażą w serii o piratach, ale wyglądają karykaturalnie w filmie opartym na autobiograficznym „Dzienniku rumowym” Huntera S. Thompsona, twórcy mocno subiektywnego dziennikarstwa zwanego gonzo, gdzie opisujący sam też staje się częścią opisywanej historii. Czyżby Depp nie potrafił grać?

Świetny w odtwarzaniu przerysowanych figur w filmach Tima Burtona tu niknie w towarzystwie Michaela Rispoli i Giovanniego Ribisiego. Mimo tego na „Dzienniku zakrapianym rumem” można chwilami płakać ze śmiechu. Fantastyczne dialogi wybrzmiewają w znakomicie odtworzonych realiach wyspy z 1960 r. W książce – i filmie – Thompson ukrywa się pod postacią Kempa, dziennikarza przybywającego do Portoryko.  I pogłębia wenę „smyraniem po żywym mózgu”, jak nazywa raczenie się rumem kolega z pracy i współlokator.