W musicalu „Nie ma solidarności bez miłości!” śpiewa pan. O czym?

W czasach, które pokazują reżyserzy Maciej i Adam Wojtyszkowie, mówiło się „w słusznej sprawie”. I ja w takiej słusznej sprawie tutaj działam, bo uważam, że tematyka, którą pokazujemy, jest ważna.

I dobrze, że taki utwór powstał – trochę z przymrużeniem oka i historią, która przewija się w tle, a nie na pierwszym planie.
Bo to doświadczenia pary młodych bohaterów i ich uczuciowe perypetie są tu najistotniejsze.

Czyli podpisuje się pan pod przesłaniem zawartym w tytule?

Oczywiście. A co wtedy ludzie się nie kochali? Jakie ja rzeczy robiłem w tamtych czasach...

A co pan robił?

Hmm... Studiowałem na pierwszym roku szkoły teatralnej we Wrocławiu. I pamiętam taki m.in. obrazek. Pod oknami sali baletowej, które wychodziły na ówczesną ulicę Świerczewskiego, przechodziła demonstracja. My w baletowych trykotach, ludzie na ulicy w zwartym tłumie, zobaczyli nas i zaczęli wołać „Chodźcie z nami!”.  

I poszliście?

Nie uczestniczyłem wtedy zbytnio w polityce, siedzieliśmy zamknięci w szkole i intensywnie poznawaliśmy, czym jest aktorstwo. Ale raz czy dwa dołączyliśmy do strajku studentów Uniwersytetu Wrocławskiego i naszymi występami umilaliśmy im czas.

Zabierze pan córki na spektakl, by pokazać czasy swojej młodości?

Nie mam poczucia, że moje córki są strasznie daleko ode mnie. Często ze sobą rozmawiamy, więc wiedzę wyniesioną ze szkoły mają dobrze uzupełnioną.

Wróćmy do współczesności. „Panie senatorze?”, tak będziemy się do pana zwracać na wiosnę?

Jeżeli już, to panie Cezary. Jestem tylko aktorem, który
w „Ranczu” z wielką przyjemnością gra senatora, ale i księdza też.