Co chwila ktoś odchodzi. Parę tygodni po obrosłym skandalami pogrzebie Violetty Villas, w zupełnie innej atmosferze na warszawskich Powązkach pożegnaliśmy Irenę Jarocką. Obdarzona talentem, może mniej przebojowym od innych, nigdy nie starała się istnieć za wszelką cenę.

Należała do uzdolnionej generacji. Urodzona w 1946 r. była równolatką Krzysztofa Krawczyka, młodszą o rok od Maryli Rodowicz i  Zdzisławy Sośnickiej,  z kolei starszą o rok od Urszuli Sipińskiej i Krystyny Prońko, a o cztery lata od Anny Jantar. Ci piosenkarze startowali w latach 60. XX w.; czas przerzedził to grono, ale niektórzy radzą sobie w show-biznesie do dziś.

Jarocką zawsze kojarzono  z Wybrzeżem. Po maturze bez powodzenia zdawała na architekturę. Ukończyła Studium Nauczycielskie Wychowania Fizycznego i Biologii. Amatorsko śpiewała w chórze katedry oliwskiej, jej  predyspozycje dostrzegła legendarna śpiewaczka Halina Mickiewiczówna, Irena najwięcej skorzystała w Gdańskim Studiu Piosenki pod kierownictwem Renaty Gleinert (wśród jej licznych wychowanków była też m.in. Grażyna Łobaszewska). Jarocka od 1966 r. regularnie pojawiała się w Opolu, w 1968 r. debiutowała w Sopocie.