Przyrównajmy 16 godzin naszej codziennej aktywności do rynku. Zastanówmy się, kto i co ma w nim udziały – kto korzysta z naszego czasu, kogo dopuszczamy do tego tak rzadkiego zasobu, na co ten zasób zużywamy?

Każdy z nas jest inwestorem czasu.  Możemy więc przeznaczyć go na oglądanie płaczliwych wyznań matki z Sosnowca w niekończącym się telewizyjnym tasiemcu. Możemy go „spędzić w Internecie", przechodząc ze strony na stronę: zacząć od poszukiwania pociągu do Leszna, przejść przez „cały YouTube", kończąc na zakupie miniaturki Astona Martina. Możemy przeczytać książkę. Pójść na siłownię czy spacer, zwiększając swą „osobistą produktywność".

Informacja – jak zauważył Herbert Simon, laureat Nobla w ekonomii – konsumuje uwagę tych, którzy ją przyjmują.