Długo można wymieniać najgłośniejsze gafy Joanny Muchy. Były i są wałkowane przez media, Internet oraz nieżyczliwych jej polityków (nie tylko z opozycji) na wszystkie sposoby. Jej punktowanie stało się sportem łatwym, przyjemnym i nienarażającym na żaden odwet. Casus minister Muchy powinien być przestudiowany przez kreatorów wizerunku i strategów politycznych jako pożyteczna nauka. Szczególnie przez nią samą i jej współpracowników po to, aby znaleźć ratunek przed ostateczną katastrofą. Na razie historia Joanny Muchy pokazuje, co się dzieje, gdy nie przestrzega się zasad politycznego survivalu.

Singielka bez sojuszników

Najważniejsza nauka sprowadza się do żelaznej reguły, że w polityce nie wolno być singlem.

A Mucha nim jest. Została wybrana posłem w Lublinie, ale nie pochodzi z tego miasta, więc nie ma szerokiego zaplecza. Jest wykładowcą KUL, ale jej liberalne poglądy nie są kompatybilne z profilem uczelni. W platformerskiej wojnie frakcji była po stronie grupy Grzegorza Schetyny, bo w Lublinie miała konflikt z Januszem Palikotem. Czyli znów przypadek. Gdy Palikot odszedł z PO, Schetyna już tak bardzo nie potrzebował Muchy, więc jego grupa uznała, że nie ma wielkiego interesu w jej obronie. Wreszcie od początku swojej parlamentarnej kariery nie potrafiła się dogadać z innymi posłankami PO. Według bardzo złośliwych, ale często powtarzanych opinii żeńska część klubu PO nie znosiła jej z powodu urody i obecności w mediach. Na dodatek Mucha specjalizowała się w zarządzaniu służbą zdrowia, więc poprzednia szefowa resortu Ewa Kopacz co jakiś czas ją przycinała, tak aby nie wyrosła jej kiedyś konkurencja.