Każdy, kto nawet pobieżnie obserwował to, co się działo od 10 kwietna 2010 r. na lewej stronie sceny politycznej, nie był zaskoczony przebiegiem feministycznych marszów po 8 marca. Po sukcesie wyborczym odwołującej się do dziedzictwa Urbana „nowej lewicy" nastąpiła prawdziwa erupcja nienawiści do Kościoła.

Niestety, przyzwolenie elit i mediów na barbarzyństwo na Krakowskim Przedmieściu zachęciło nową (starą?) lewicę do pokazania swojego prawdziwego oblicza. W ostatnich miesiącach mieliśmy więc nie tylko infantylne okładki największych polskich tygodników opinii, które jako autorytet traktowały Dodę bredzącą o „naprutych winem apostołach", ale również postępujący przejaw kompletnego braku poszanowania dla ludzkiego życia. Aborcyjne „coming outy" Marii Czubaszek czy Krystyny Mazurówny i ich ponure tournée po mediach oraz coraz bardziej radykalne wystąpienia autorytetów naukowych i artystycznych (poparcie aborcyjnej eugeniki przez znanego reżysera!) pokazały, że Polska zmienia swoje oblicze.