Uspokajam, że wspomnienia komandora nie roją się wcale od, nużących zwykłego czytelnika, szczegółów technicznych i fachowych opisów aparatury okrętów podwodnych. Przypominają raczej marynarską gawędę, której nieodzownym elementem są anegdoty. A te Karnicki przytacza znakomite. Książka jest pełna – często mocno pikantnych – opowieści o życiu oficerów przed wojną w Gdyni oraz w trakcie wojny w Wielkiej Brytanii.

Nasi podwodnicy na co dzień zatapiali niemieckie okręty, a podczas urlopu rżnęli w karty, pili whisky i podbijali serca Brytyjek. „Zachowaliśmy polskie kryteria tego, czego możemy wymagać od dziewczyn" – pisał Karnicki. „Musiała być młoda, mieć ładne nogi, ładną buzię, zgrabną figurkę, być dobrze ubrana i do tego wszystkiego chętna. Takich dziewczyn było w Anglii i Szkocji bardzo, bardzo dużo...".