Kwiecień to miesiąc granicznych dat w życiu Krzysztofa Trzcińskiego, znanego pod pseudonimem artystycznym Komeda.

27 kwietnia 1931 r. urodził się on w Poznaniu, 23 kwietnia 1969 r. zmarł w Warszawie, w wyniku obrażeń doznanych w nieszczęśliwym wypadku w Los Angeles. Choć żył niespełna 38 lat, zdążył zrobić imponująco wiele. Lekarz – laryngolog z wykształcenia, z powołania artysta, napisał podziwianą do dziś muzykę do 65 filmów, w tym tak znanych jak „Nóż w wodzie", „Matnia" i „Dziecko Rosemary" Polańskiego, „Niewinni czarodzieje" Wajdy, „Prawo i pięść" Hoffmana i Skórzewskiego, „Do widzenia do jutra" Morgensterna, „Kotki" i „Głód" Carlsena, „The Riot" Kulika.

Pamięć o artyście ożywiają m.in. filmy o nim. Sam byłem pod wrażeniem dokumentu telewizyjnego „Komeda", zrealizowanego w 1973 r. przez Krzysztofa Riege z udziałem m.in. żony muzyka Zofii Komedy-Trzcińskiej, Tomasza Stańki, Witolda Sobocińskiego, Janusza Nasfetera i przyjaciół muzyka z Piwnicy pod Baranami. Film ten na emisję czekał bodaj pięć lat, bo osławionemu prezesowi TVP Maciejowi Szczepańskiemu nie spodobał się ponoć... hippisowski, a zatem „obcy ideologicznie" kapelusz Stańki. Niedawno w telewizji widziałem powtórkę obrazu „Komeda. Muzyczne ścieżki życia" – filmowy esej w reżyserii Claudii Buthenhoff-Duffy.