Że to dla zdrowotności albo że wstyd wina nie pić, skoro to takie eleganckie? Jeśli tak, to mam dla was wymówkę najlepszą z możliwych, bo intelektualną.

W drodze absolutnego wyjątku dziś bowiem nie o winach, ale o książkach. Iainowi Gately'emu znudziły się korporacyjne finanse i od lat zarabia na życie pisaniem o tym, co lubi: piciu i paleniu. 600 stron „Kulturowej historii alkoholu" przekonuje, że o tym pierwszym wie niemal wszystko. Nic dziwnego, skoro udowadnia, że „alkohol jest konstytutywnym elementem kultury Zachodu". Książka pisana jest z perspektywy tego, co na zachód od Niemiec, przemilcza więc nie tylko nasze zasługi, ale i wkład Rosjan zarówno w rozwój sztuki picia, jak i w walki z jego skutkami, niemniej zaręczam, że sięgnąć warto.

Natomiast „Piję, więc jestem" to dzieło absolutnie bez wad, prawdziwa biblia każdego pijaka i intelektualisty. „Książka ta nie jest wprowadzeniem do picia wina, lecz wprowadzeniem do myślenia o piciu wina" – rozpoczyna Scruton tę niezwykle barwną i dowcipną opowieść  o niezapomnianych burgundach, zinfandelach, trunkach chilijskich czy rumuńskich. Ten wybitny konserwatywny intelektualista wszędzie był i wszystko pił, ale przede wszystkim o tym rozmyślał.

Dowód? Często zastanawiacie się państwo, jakie wino podać do gęsi, a jakie do pieczeni z grzybami? Scruton doradza, co pić do jakiego filozofa. I tak do „Etyki nikomachejskiej" Arystotelesa poleca kalifornijskie sauvignon blanc, do Akwinaty – sangiovese, a do św. Augustyna marokański cabernet albo chłodne piwo. A „jeżeli już ktoś musi wchłonąć Berkeleya, niech go popije szklanką dziegciu i na tym zakończy".

Roger Scruton „Piję, więc jestem", Aletheia 2011

Iain Gately „Kulturowa historia alkoholu", Aletheia 2011