Nigdy nie zapomnę wizyty sprzed lat w dworku niegdysiejszego senatora Marcina Libickiego w Radzewicach koło Poznania. W upalny lipcowy dzień gospodyni domu, pani Anna Libicka, podała dorodne truskawki na starej srebrnej tacy, okraszając je jedynie „wiórkami" z lodów śmietankowych. Dlaczego taka kombinacja tak utkwiła mi w pamięci? Była w niej jakaś idealna równowaga między starym naczyniem a prostotą, ale i szlachetnym wyrafinowaniem.

Taca została wykonana w jednej z XIX-wiecznych warszawskich pracowni i była spadkiem po dziadku pana Marcina ze strony matki, który mieszkał w Carskim Siole, piastując funkcję radcy dworu carskiego. Jak kawa ponoć lepiej smakuje w dobrej porcelanie, tak truskawki z takiej tacy mają w sobie coś z ducha świata, jaki zdmuchnęła rewolucja i który schronił się w radzewickim dworku.

Dla odmiany francuska kuchnia najlepiej wykorzystuje truskawki jako wypełnienie klasycznej tarty. Ja zapamiętałem z pobytu w Normandii tarty truskawkowe na boskim kremie cytrynowym.

Najlepszy przepis na to cudo, jaki zapisał mi się w pamięci z Francji, znalazłem na portalu Flowerek.pl – znajdźcie sobie państwo przepis w sieci, bo moja rubryczka nie jest z gumy. Truskawkom wreszcie nie zaszkodzi też odrobina wyrafinowania. Polecam państwu owocową sałatkę marokańską. Do wielkiej misy – najlepiej szklanej – wsypujemy obrane, dojrzałe truskawki i posypujemy lekko cukrem. Gdy truskawki puszczą sok, zalewamy je świeżo wyciśniętym sokiem z pomarańczy (nigdy z kartonu!). Wszystko to posypujemy posiekaną miętą. Na koniec dolewamy parę stołowych łyżek esencji z kwiatu pomarańczy, można ją kupić w sklepach z arabskimi specjałami. Wszystko to wstawiany na pięć–sześć godzin do lodówki. Gdy schłodzoną sałatkę podamy gościom u kresu upalnego dnia, poczują się jak w marokańskim sadzie pełnym aromatu tangeryjskich mandarynek. Ech, to wyrafinowanie Orientu.