Komentował pan w sumie aż 12 igrzysk olimpijskich, od 1956 r. do 1980. Czy dzieli pan życie na etapy rozdzielane poszczególnymi igrzyskami?

W pewnym sensie tak, ale nie dotyczy to tylko tych igrzysk, które komentowałem. Bo gdy na przykład ktoś wspomni rok 1932, to natychmiast wraca do mnie obraz rodzinnego domu, w którym moich dwóch starszych braci opowiada z przejęciem, z radością, że w Los Angeles Janusz Kusociński zdobył złoty medal w biegu na 10 tys. m. Z kolei rok 1936 to pierwsze wspomnienia czysto sportowe, jako młody chłopak gram już wtedy w tenisa w Legii. Tam znowu pojawia się w moim życiu Kusociński, ale prawdziwy, żywy. Przychodził na Legię, by grać w brydża, przedstawiono mnie mu. Nie wiem czemu, ale polubił mnie i zabierał na basen, gdzie chodził, by popatrzeć na dziewczyny. I spróbować szczęścia.