Pamiętamy dramatyczne protesty przedsiębiorców, którzy nie doczekali się należności od głównego inwestora, czyli DSS. Wielu doprowadziło to do bankructwa, wielu – na jego skraj. Kiedy postanowili się bronić i założyli w tym celu stowarzyszenie, a ich sprawa dotarła wreszcie – głównie dzięki programowi Jana Pospieszalskiego – do opinii publicznej, reakcja władz była dwojaka. Formalnie przyjęta została ustawa umożliwiająca im uzyskiwanie odszkodowań, a nieformalnie – zostały nasłane na nich wszelkiego typu zmasowane kontrole, od skarbowych do celnych. Lekcja była jasna: odszkodowania na mocy stworzonej naprędce ustawy są bardzo niepewne, kontrola jest konkretna, dotkliwa i – zwłaszcza w tak biurokratycznym kraju jak III RP – zawsze może doprowadzić do niemiłych konsekwencji. Lepiej więc położyć uszy po sobie i nie wychylać się z nawet najsłuszniejszymi skargami czy żądaniami pod adresem rządów miłości.