"Cham" jest bez wątpienia najbardziej popularną inwektywą we współczesnej polszczyźnie. Wałęsa wymyślał od chamów Kwaśniewskiemu, Palikot prezydentowi Kaczyńskiemu i arcybiskupowi Michalikowi, obsesyjnie wręcz insynuują chamstwo prorządowi artyści i intelektualiści znienawidzonemu Jarosławowi Kaczyńskiemu. Tymczasem prawdziwe chamstwo panoszy się w III RP nie na pogardzanej prowincji, ale właśnie w elitach i na salonach.

Prawdziwe chamstwo – czyli co? Gdy obelgami rzuca się tak powszechnie, niekiedy w sposób jawnie absurdalny (Palikot mianujący „chamem" arcybiskupa to jak swego czasu Lepper ogłaszający, że Balcerowicz to „ekonomiczny idiota"), zaciera się i gubi ich sens. Wyjaśnijmy więc, co tak naprawdę oznacza słowo „cham".

Pierwotnie, dawno temu, była to po prostu pogardliwa nazwa chłopa. Sienkiewiczowski Zagłoba powiadał, że „cham chamem", a szlachciura z „Pana Tadeusza" uzasadniał – zgodnie z sarmackim przekonaniem – wyższość szlachcica nad kmiotkiem tym właśnie, że ten pierwszy wywodzi się od najstarszego z synów Noego, Sema, a drugi od najmłodszego i zhańbionego Chama.