Życie pisze scenariusze o niebo lepsze niż specjaliści od fikcji. Działalność geniusza, jakim z pewnością jest „nasz Lechu", powinna być kanwą filmu. To jest sprawa bezsprzeczna. Kręcenie dętej hagiografii, jaką sobie wyimaginował posiadacz Oscara za całokształt, wsławiony podczas ceremonii w Los Angeles zwrotem „Ladies and Gentlemen, będę mówił po polsku...", skazane było jednak od początku na  śmieszność.

Powodzenie tego dzieła mogło zapewnić nadanie mu sznytu komediowego. Tytuł roboczy – „Jak rozpętałem III Rzeczpospolitą". Pierwowzorem postaci Lecha powinien być Franek Dolas. Sympatyczny cwaniaczek wplątany przypadkowo w dziejowe wydarzenia. Wtedy wszystko by się dało w fabule upchnąć.

I Lecha vel Bolka jako spryciarza wodzącego za nos bezpiekę. I Lecha internowanego w Arłamowie pośród licznych flaszek. I Lecha jako prezydenta w pałacowych pokojach zaczytującego się w swojej teczce, wspieranego przez usłużnego kapciowego. I przewodniczącego „Solidarności" odpinającego po latach znaczek związku z klapy, składającego wieniec pod Trzema Krzyżami, tak by nie spotkać delegacji stoczniowców. I Lecha wygłaszającego wykład na uniwersytetach amerykańskich. I na rybach. No z tego można zrobić perełkę. Wystarczy wykorzystać liczne wypowiedzi Lecha w jego własnym, niepowtarzalnym narzeczu, i po robocie. Tak zwany salon potrzebuje jednak nieskazitelnych mędrców, a skąd ich wziąć, nie wiadomo, skoro całe towarzystwo jest mniej lub bardziej umoczone w dziwne sprawy z przeszłości, a i teraźniejszość wygląda nie lepiej. Stąd pomysł, by wyprać życiorys Lecha Wałęsy raz na zawsze. Film zostanie i po latach będzie jedynym słusznym przekazem. Idea bez zarzutu.

Zakłamywanie rzeczywistości musi iść szeroką ławą. Bez dwóch zdań. Tak jak nasz bohater narodowy wymanewrował społeczeństwo, tak chichotem historii jest dzieło opiewające jego wielkość, sponsorowane przez piramidę finansową, żerującą na naiwności obywateli. Jaka to piękna metafora – Lechu Amber Gold Wałęsa, specjalista od kiwania tłumów.