Po ostatecznym przejęciu TVP przez władzę, która najpierw namawia do niepłacenia abonamentu, a potem chce nasyłać na niepłacących szwadrony listonoszy uzbrojonych w mandaty, telewizja publiczna stała się brzydko pachnącym worem bez dna. Czyż to, co jednak widzimy na ekranie, zwłaszcza przy śniadaniu, nie jest dnem właśnie?

Niech mi państwo uwierzą – rano może człowieka dopaść większe nieszczęście niż to, że wstał lewą nogą. Może mu się na przykład zdarzyć, że odpali te swoje 36 cali plazmy, a na ekranie ukaże mu się telewizja śniadaniowa. Jeżeli natychmiast nie odłoży na bok prawdziwego śniadania, to owo telewizyjne może się mu odbić czkawką bardzo nieprzyjemną. Czegóż tu nie ma: usuwanie kamieni nerkowych i obrona Michała Tuska, warsztaty ekoseksu i problemy z trawieniem, afera Amber Gold, sonda „Skąd się biorą milionerzy?", wywiad z jedną z najgłupszych celebrytek w Polsce, tyle że bez stanika, wreszcie ważkie porady życiowe jak ta, by z okazji Dnia Dziecka sprawić swoim rodzicom „piękny prezent" i poinformować ich, że jest się gejem. Gdyby George Orwell poza opisami przymusowej telewizyjnej gimnastyki i totalitarnych seansów nienawiści nakreślił w swoim „Roku 1984" także lżejsze programy telewizji Wielkiego Brata, mogłoby to polskiemu telewidzowi jawić się niepokojąco znajomo.