Wizerunek ten dotychczas był budowany jako wizerunek, mówiąc bardzo umownie, gospodarczego liberała. Prawdopodobnie nie wynikało to z żadnych głębszych przekonań premiera – jego polityczna kariera każe wątpić, czy w ogóle takowe kiedykolwiek posiadał. Po prostu taki był zawsze ogólny ton mediów III RP, taka ideologia „transformacji ustrojowej" i takie oczekiwanie jej elit, na których się przywódca Platformy Obywatelskiej oparł.

Rozwiązania państwowe są niewydolne i nieskuteczne, a co bodaj ważniejsze – niemodne i nienowoczesne. Ludzie „na pewnym poziomie", „młodzi, wykształceni, z większych miast" – a popieranie PO miało w oficjalnej propagandzie stanowić atrybut przynależności do ich grona – nie liczą na państwo, tylko na samych siebie. Wiara, że państwo może coś dać, oczekiwanie na pomoc rządu to „postawa roszczeniowa", która cechuje „wiochę", „moherów" i inny ludzki obciach, który musi „wymrzeć jak dinozaury".