Rzadko zdarza mi się przerywać oglądanie filmu. Największy bubel budzi nadzieję. Ale czasami, bardzo rzadko, mówię „dość".  Nie zawsze w przypadkach najdrastyczniejszych.

Oto zerknąłem na „Labirynt fauna", film z reputacją dzieła wybitnego, autorstwa Guillermo del Toro, który stał się klasykiem szkoły „hiszpańskiego horroru". Nie powiem, że bardzo tę szkołę lubię, choć czytelnicy wiedzą, że horror to jeden z moich ulubionych gatunków. Ale cenię takie powolne, wysmakowane filmy jak „Sierociniec". Mają styl.

TVP Kultura dała szansę na odrobienie ostatniej  zaległości. Nie pokazano mi bubla.

A jednak przestałem oglądać po pół godzinie.

Z pewnością faun wyglądał wspaniale. Z pewnością latające owady-wróżki czy monstrualna baśniowa ropucha robiły wrażenie. Pomysł, że dziecko mocą swojej wyobraźni przećwiczonej na bajkach staje się księżniczką, był dziwnie znajomy. To bym jednak wybaczył.