Trwa – działając – przy Oli. I „czeka na cud, na bożą łaskę". Jest wspaniałą matką – nie zaniedbuje drugiej z bliźniaczek. Mania jest utalentowana muzycznie. Gra na gitarze i pianinie, dobrze śpiewa. Czasem więc jeżdżą razem w trasy koncertowe – córka akompaniuje mamie. Dzięki temu mogą pobyć ze sobą, porozmawiać.

Cud wymodlony

Dotychczasowy artystyczny dorobek Stanisławy Celińskiej jest ogromny. A mogło być różnie. Aktorka do bólu szczerze opowiada o swojej chorobie alkoholowej, o totalnym uzależnieniu, takim, które przesłania cały świat. Zerwała z nałogiem z dnia na dzień – dla dzieci. Dziś, po ponad 20 latach abstynencji, pomaga innym zrozpaczonym kobietom uwolnić się od picia. Dzwonią, proszą o radę: „Mam w sobie wiele pokory. Nie boję się ludzi, którzy upadli albo pobłądzili. Ja również kiedyś upadłam i zbłądziłam. Ale udało mi się odnaleźć. Może im też się uda?". Tylko ktoś, kto sam doświadczył choroby alkoholowej – i wygrał z nią! – potrafi zrozumieć koszmar alkoholika.

Jak sama przyznaje, kiedyś aktorstwo było dla niej najważniejsze. Tę pasję widać w jej rolach, jej bohaterki są wiarygodne. Dziś przede wszystkim chce być „dobrą matką, babcią, teściową (...). Nie sądziłam, że można tak kochać. Najpierw dzieci, potem wnuki".

Postawić na miłość

Marta Lipińska pochodzi z Lwowa. Miasto utracone... Gdzieś głęboko nadal w niej tkwi: „Lwów został także w mojej babci, która do końca życia zachowała cudowny, śpiewny lwowski akcent. »Taj joj« od rana do wieczora. Nikt nie kochał mnie równie mocno i bezinteresownie jak ona. Zresztą z wzajemnością". Lipińska też podbija ludzkie serca głosem, kresowym zaśpiewem. Dla słuchaczy Polskiego Radia na zawsze pozostanie Panią Elizą z „Kocham Pana, Panie Sułku". Widzowie telewizji pamiętają ją z „Nocy i dni", „Nad Niemnem". Teraz jest królową-gosposią na plebanii w „Ranczu". To jednak teatr ją ukochał, a ona do dziś odwzajemnia to uczucie.

Kiedy poznała Macieja Englerta (od 1981 r. dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Współczesnego w Warszawie), była już zamężna. Walczyła z uczuciem. Ale miłość okazała się silniejsza. Aktorka miała swoje zasady, lecz zaryzykowała – i wygrała! Od 1968 r. są małżeństwem, które uchodzi za idealne. Dorosłe dzieci realizują się zawodowo: „Dumą napawają nas sukcesy córki i syna. Już nazbierali sporo nagród na festiwalach filmowych (...). Z córką mam świetny kontakt, a synową – Maję Ostaszewską – kocham jak drugą córkę. No i wszechpotężna miłość do wnucząt!".

Odnaleźć rewers życia

Przed ostatnim Bożym Narodzeniem w moim domu na honorowym miejscu pojawiła się okładka miesięcznika „Film". Nieprzypadkowa, w antyramie – pierwszy numer „Filmu" z 1 sierpnia 1946 r. Z fotografii spogląda młodziutka Danuta Szaflarska: aktorka zagrała właśnie w „Zakazanych piosenkach". Potem było wiele znaczących ról, zwłaszcza teatralnych.

Do dziś zapracowana, grafik ma szczelnie zapełniony. Mimo 97 lat jest w doskonałej formie, zachwyca! I – wbrew tytułowi filmu Doroty Kędzierzawskiej „Pora umierać", w którym w 2007 r. wzruszająco i prawdziwie zagrała główną rolę – nie rezygnuje z życia, cieszy się nim: „Dwóch mężów, dwie córki, dwoje wnucząt – Zosia i Wojtek. Bilans jest dodatni. Przeżyłam wojnę i powstanie, wypadki samochodowe, cudem się nie utopiłam. Ale jakoś się udało. Każdy awers ma swój rewers. Tylko trzeba umieć go odnaleźć".

***

Książka Łukasza Maciejewskiego odniosła wydawniczy sukces. Nakład właściwie jest na wyczerpaniu. Wcale mnie to nie dziwi. Wspaniałe kobiety inteligentnie, z dystansem opowiadają o swoich rolach w teatrze i kinie, o mistrzach, których spotkały na swej drodze zawodowej, o swoim – często niełatwym – życiu.

Wszystkie bohaterki książki Maciejewskiego są dla mnie ważne. Są jak moja mama. Jak moje babcie, których nigdy nie miałam. Jak zwierciadła i drogowskazy.