Choć wstyd się przyznać.

Pytał się wczoraj syn ojca swego.

Co to ojczyzna? Ach, ty matole.

Czy tego teraz nie uczą w szkole?

Widzisz, mój mały, to kraj nasz cały.

Góry i lasy, łąki, doliny i zboża łany.

A wszyscy ludzie: osły i posły, tępe bałwany?

No a kaczory, te straszne stwory?

Wiejskie buraki, tuski i buzki, komuchy, krzaki?

A łapiduchy, co naszym kosztem rosną im brzuchy?

Tak, oni także, synku mój mały.

Wszyscy złodzieje, wszystkie cymbały.

Choć wstyd się przyznać, to też ojczyzna.

I zwiesił głowę ojciec stroskany.

Skąd takie słowa, te określenia?

Co słowotokiem szybko wymienia?

Syn ten tak dobrze był wychowany.

Adam Naiwny z Krakowa