Już od ośmiu lat Skarb Państwa usiłuje ściągnąć wielomilionowy dług ciążący na XIX-wiecznym pałacu w Maciejewie: najpierw od barona paliwowego, który przejął zabytek od państwowego przedsiębiorstwa, następnie od przyjaciela rosyjskiej mafii, który obecnie tam rezyduje. Urzędnicy wyprodukowali w tej sprawie górę dokumentów. Komornicy ściągnęli co nieco, ale to i tak kropla w morzu. Wierzytelność państwa przekroczyła już wartość pałacu i może się okazać nie do odzyskania.

„Pałac miał kiedyś fosę, most zwodzony i murowane wieże" – czytamy na forum poszukiwaczy skarbów. Wybudowali go hrabiowie ze starego rodu von Flemmingów, związani z tymi ziemiami od kilku stuleci. Porzucili swe włości i uciekli w popłochu przed ofensywą wojsk radzieckich. Pałac przeszedł na własność Skarbu Państwa. W PRL pałacowe wnętrza służyły za szkołę rolniczą z internatem. Latem nad pobliskie jezioro przyjeżdżały na kolonie dzieci z rodzin stoczniowców. Oświata przez lata nie remontowała budynku, a ten podupadał w piorunującym tempie: tynk się sypał, dach przeciekał, schody się zapadały. Na początku lat 80. gospodarzem pałacu zostało Państwowe Przedsiębiorstwo Turystyczne Pomerania. Należały już do niego trzy hotele w Szczecinie, zajazd nad Jeziorem Szmaragdowym oraz liczne ośrodki wypoczynkowe i pola kempingowe nad Bałtykiem. Pomerania pozamykała pałacowe drzwi na wszystkie spusty. Przez kilka lat obiekt stał pusty, nikt go nie pilnował. „Jak państwowe, to niczyje" – mówili o pałacu okoliczni mieszkańcy. Wybili okna, zdewastowali podłogi, wymontowali krany, a w dawnym ogrodzie posadzili ziemniaki.

W 1987 r. do Maciejewa przyjechała Grażyna Winowicz – etatowy pracownik Pomeranii. Od tej pory wszystko się zmieniło.

– Czułam się tam jak na obozie harcerskim, bo w całym pałacu był tylko jeden kran z wodą i jedno pomieszczenie z prowizoryczną elektryką – wspomina była dyrektor pałacu. – Remont trwał dwa lata. Ogrodziłam teren i przebiłam się przez chaszcze, aby zrobić dojście do jeziora. Sprowadziłam marmury, dywany i stylowe żyrandole, wszystko pod czujnym okiem konserwatora zabytków.

Pałac w Maciejewie odzyskał dawny blask. W sylwestra 1989 r. uroczyście otwarto w nim ekskluzywny hotel. Zjechali się goście z kraju i zagranicy. Rozsławiali potem wykwintną kuchnię i niepowtarzalną atmosferę pałacu. Z czasem Maciejewo stało się ulubionym miejscem wypoczynku pisarzy, aktorów i malarzy. Miejsca na słynne w całej Polsce bale przebierańców i sylwestry rezerwowano na rok z góry. Dyrektorka zadbała, by na imprezy nie miała wstępu mafia i prostytutki, chociaż półświatek dwoił się i troił, aby wkroczyć na salony. Goście chwalili ją za serdeczność i dyskrecję, a przełożeni – za ruch w interesie i rosnące zyski. W styczniu 1999 r. Grażyna Winowicz usłyszała od nowego właściciela hotelu: – Pani już od miesiąca tu nie pracuje.

Państwowa Pomerania przeszła w prywatne ręce. Właścicielem większości udziałów w Pomeranii (czyli m.in. pałacu w Maciejewie i 81 tys. mkw. gruntu nad jeziorem) stał się były marynarz ze Szczecina – Arkadiusz G. Dziś znamy go z afery paliwowej, ale wtedy uchodził za płatnika najwyższych podatków w Zachodniopomorskiem.  Pierwsze kroki w biznesie stawiał w latach 80., zaczynał od sklepu z butami. Miał głowę do interesów i sprawnie pomnażał kapitał. Na początku lat 90. założył agencję celną Trans-Sad, stał się też współudziałowcem firmy handlującej paliwem BGM Petrotrade Poland. Zasłynął jako szczodry sponsor, który wiedział, kogo i co wspierać (np. drużynę sportową, w której grała córka szefa ABW). – Czasami podczas kampanii wyborczej o wsparcie zwracali się do mnie przyszli posłowie, którym brakowało na plakaty i ulotki – opowiadał niżej podpisanej kilka lat później, gdy był już za kratkami. – Raz przyszedł do mnie pan Adamczyk, szef Samoobrony w Szczecinie, i powiedział, że ma biuro, ale nie ma mebli. Odesłałem go do kierownika moich hoteli, w których trwał remont, żeby coś sobie wybrał. Nawet nie wiem, jak to się skończyło. Jeśli jakieś stronnictwa dostawały darowizny, jak choćby 100 tys. zł dla AWS, o czym zresztą nie wiedziałem, to zawsze były one legalnie, oficjalnie zaksięgowane – zastrzegał.