Del Bosque z szacunkiem odnosił się do tego, co osiągnął jego poprzednik. Najpierw starał się po prostu niczego nie zepsuć, później modyfikował skład i taktykę. Piłkarze od razu go pokochali. „Vicente ma też swój charakter i złości się, jak wszyscy. Tyle że on nigdy nie krzyczy" – mówił w „La Roja" jeden z  jego asystentów Toni Grande.

Hiszpanie wygrali grupę na mundialu w RPA, a później po złoto szli zupełnie nie po hiszpańsku. 1:0 z Portugalią, 1:0 z Paragwajem, 1:0 z Niemcami i wreszcie 1:0 z Holandią w finale po dogrywce. Nigdy wcześniej nie zdobyli mistrzostwa świata, dokonali tego, bo wszyscy poczuli się równie ważni w swojej drużynie. Mistrzostwo Europy wywalczone dwa lata później wcale nie przyszło łatwo. Drużynę Del Bosque krytykowano za to, że wygrywa po brzydkiej grze. Pogrom Włochów w finale uciszył malkontentów. Kiedy obrońcy tytułu prowadzili 4:0 i mogli strzelić kolejne gole, Casillas krzyczał: „Z szacunkiem dla rywala", i grał tak wolno, że kolejnego gola nie udało się wbić.

Mistrzowie mają następców

Prawie siedem miesięcy później do kolejnego pogromu w finale dochodzi na mistrzostwach świata w piłce ręcznej. Hiszpanie grają we własnych halach, mają za sobą kibiców, ale takiego wyniku w decydującym meczu z Danią nikt się nie spodziewa. Gospodarze wygrali 35:19, to różnica bramek na tym szczeblu rozgrywek niespotykana. Rezultat był szokiem dla całego środowiska, bo Duńczycy to aktualni mistrzowie Europy, którzy w ubiegłym roku poradzili sobie z Hiszpanią dwa razy – na turnieju w Serbii i na igrzyskach olimpijskich w Londynie.

11 z 14 nowych mistrzów świata nie skończyło jeszcze 30 lat, zanosi się więc na hiszpańską dominację przez kolejne lata. I to mimo kryzysu, który dotknął całą dyscyplinę, sponsorowaną w Hiszpanii głównie przez branżę budowlaną. Przez braki w budżecie zmieniono nawet system rozgrywania mistrzostw na taki, w którym trzeba przeprowadzić mniej meczów, ale za to jest sprawiedliwszy, bo bez drugiej fazy grupowej.

Reprezentacja Hiszpanii w piłce ręcznej oparta jest na piłkarzach Barcelony, na decydujących meczach rozgrywanych w stolicy Katalonii na trybunach można zresztą było dostrzec ich klubowych kolegów, ale z piłkarskiego boiska. Przed jednym z meczów kadrę odwiedził także sam Del Bosque. Piłkarze przygotowali dla niego specjalną koszulkę z autografami. Trener reprezentacji piłki nożnej dla opiekuna kadry ręcznych – Valero Rivery, – był wzorem do naśladowania. Kiedy pojawił się w hotelu, Rivera zrozumiał, że teraz nadszedł czas na napisanie historii przez jego drużynę. – Piłkarze na mundialu i dwóch mistrzostwach Europy zrobili coś niesamowitego. Ani ja, ani żaden z moich piłkarzy za swojego życia nie doczekam już mistrzostw świata we własnych halach, więc trzeba pójść za ciosem – tłumaczył. Po finale trudno było mu ukryć wzruszenie.

Po turnieju karierę zakończył 37-letni Alberto Entrerrios, kapitan zespołu, dwukrotny mistrz świata. W kadrze rozegrał 336 meczów, zdobył 719 bramek, pamiętał jeszcze brązowy medal olimpijski, jaki Hiszpanie wywalczyli na igrzyskach w Sydney w 2000 r. Młody Albert Rocas po triumfie na mistrzostwach świata w 2005 r., żartując, wykrzyczał do doświadczonego Mateo Garraldy: „W reprezentacji jesteś już tysiąc lat, ale ja musiałem się w niej pojawić, żebyś zdobył złoty medal". Mistrzowie czują, że mają następców.

Świat u stóp

Tak samo jest w koszykówce. Sukcesy gwiazd nakręcają koniunkturę, młodzi ludzie interesują się dyscypliną i później idą w ślady najlepszych. Hiszpańscy koszykarze zostali mistrzami Europy w 2009 i 2011 r., w 1999, 2003 i 2007 r. zdobywali srebrne medale. Na świecie idzie im nieco gorzej, bo  dream team ze Stanów Zjednoczonych jest tradycyjnie poza zasięgiem. Bracia Gasol, Jorge Garbajosa czy Juan Carlos Navarro dla młodych zawodników stali się legendami i pociągnęli za sobą falę z kolejnym zdolnym pokoleniem.