Co ciekawe, o budowie umocnień milczą najstarsze ruskie kroniki – latopisy. Wały występują w nich jedynie jako element topograficzny. Jak to możliwe, że gigantyczne przedsięwzięcie, przy realizacji którego przez wiele lat pracować musiały tysiące ludzi, nie zostało przez ich autorów dostrzeżone? Ten problem nie dawał spokoju nawet zwolennikom oficjalnej, rosyjskiej doktryny. Tym bardziej że budowa byłaby prawdziwym pomnikiem dynastii Rurykowiczów. By jakoś wybrnąć z sytuacji, sowiecki archeolog ze „szkoły imperialnej" Michaił Kuczera sformułował tezę, zgodnie z którą staroruscy kronikarze „nie uważali za konieczne opisywania zdarzeń, w których brały udział masy ludu. Zajmowali się bowiem jedynie opisywaniem osiągnięć władców na polu walki".

Tymczasem milczenie źródeł pisanych o twórcach Żmijowych Wałów zdaje się świadczyć na korzyść teorii „drewlańskiej". Zadaniem autorów latopisów było wychwalanie panującej dynastii, a Drewlanie byli najzacieklej zwalczanymi wrogami Rurykowiczów. Występowali przeciw nim i wszczynali ciągłe bunty, by w końcu w 945 r. zabić kijowskiego księcia Igora Rurykowicza podczas zbierania przez niego daniny. Jakakolwiek pozytywna wzmianka o śmiertelnych wrogach panującej dynastii byłaby w tej sytuacji niedopuszczalna. Zasługiwali jedynie na pogardę. „Drewlanie żyli na obraz zwierzęcy, po bydlęcemu, zabijali jeden drugiego, jedli wszystko nieczyste i ślubów u nich nie bywało, lecz porywali dziewice nad wodą" – taki obraz nakreślił w 1113 r. kijowski mnich Nestor w jednej z najstarszych ruskich kronik, „Powieści minionych lat". I choć od niemal 30 lat Żmijowych Wałów na Ukrainie nikt nie badał, to jednak po upadku ZSRR archeolodzy ze szkoły imperialnej zaczęli się powoli wycofywać ze swoich wcześniejszych twierdzeń wykluczających, by mogły one powstać, zanim wschodnią Słowiańszczyznę podbili Waregowie.