Bezpieczeństwo państwa do niedawna rozpatrywano wyłącznie w kategoriach militarnych. Dziś często ustępuje bezpieczeństwu ekonomicznemu. W Polsce bezpieczeństwo ekonomiczne sprowadza się w praktyce do ochrony mienia i osób oraz zabezpieczeń elektronicznych. Inne elementy są lekceważone jako przesadne lub zaniedbywane ze względu na koszty. Nic bardziej mylnego! Każdy błąd w ocenie zagrożeń może doprowadzić nawet do utraty całego majątku. Zagrożeniem może być konkurent, który umieścił podsłuch w sali zebrań kierownictwa firmy lub pracownik, który nie czuje się docenionym. Niebezpieczne może być również związanie się z bankiem, który prowadzi ryzykowną działalność inwestycyjną lub przedpłata dla kooperanta stojącego na progu bankructwa. A to przecież nie koniec: włamania komputerowe hakerów, zwykła kradzież, napad rabunkowy czy szantaż.

Dlatego strategia każdej organizacji – od najmniejszych poprzez średnie aż do wielkich organizacji, włącznie z państwem, powinna określać priorytety oraz wskazywać słabe punkty w systemie kompleksowej ochrony.

Przyjęte przez Unię Europejską rozwiązania dotyczące bezpieczeństwa ekonomicznego nie uchroniły przed pojawieniem się kryzysu finansowego. Kryzys finansowy wywołał negatywne skutki w sferze ekonomicznej, politycznej, a nawet socjalnej. Złamano kilka zasad dotyczących druku pieniędzy, co spowodowało pojawienie się tzw. pustego pieniądza  – waluty bez wartości. Zaczęto wyceniać księgowo firmy, które nie mają żadnej wartości materialnej (np. firmy komputerowe, portale społecznościowe, banki). Prowadzono kreatywną księgowość (nawet na poziomie finansów publicznych, próbowano też wprowadzić zmiany prawne dotyczące funduszy emerytalnych. Najbardziej niezrozumiałym działaniem było „wpompowywanie" środków finansowych do banków, co miało – według niektórych – utrzymać stabilność systemu finansowego danego państwa. Jednakże przykład USA pokazuje, że prezesi banków – zamiast środki pochodzące z rezerw wprowadzić do systemu finansowego państwa – przyznali sobie pokaźne premie.

Jedynym rozsądnym wyjściem z sytuacji kryzysowej jest doprowadzenie do upadku banków, które nierozważną polityką kredytową spowodowały niebotyczny wzrost zadłużenia wielu krajów świata. I zamiast ponieść konsekwencje nierozważnych decyzji – na mocy postanowień politycznych decydentów – do dziś bezkarnie korzystają z publicznych pieniędzy.