Panie pośle, polska scena polityczna się przewraca?

Jako politolog mówię: tak, jako polityk mówię: mam nadzieję. Ten duopol, który po 2005 r. wyraźnie ją zdominował, zaczyna kruszeć. Duża grupa wyborców ma już dość symbiozy Tuska z Kaczyńskim. Idealnej dla nich, ale dysfunkcyjnej dla Polski. Ludzie powoli dostrzegają, że to układ wstrzymujący wszelkie sensowne reformy i służy tylko temu, by dwóch dżentelmenów prowadziło ze sobą personalny spór. Symptomy takiej rewolucyjnej zmiany dostrzegam zarówno po prawej, jak i lewej stronie sceny politycznej.

Ostatnie sondaże sygnalizują trwałe tendencje?

Tak sądzę. Co więcej, z każdym miesiącem będą się one nasilać. To jest naturalny proces. Każde imperium ma swój kres. Upadło imperium rzymskie, sowieckie, więc tym bardziej upadnie imperium Tusko-Kaczyńskie.

Jarosław Kaczyński ma się dobrze. To PO traci poparcie społeczne.

Od dłuższego czasu mówię, że Jarosław Kaczyński wygra przyszłe wybory, ale nie przejmie władzy. Nigdy nie będzie rządził.

Nie powiedzie się próba stworzenia koalicji?

To tylko jeden z powodów. W moim przekonaniu szykuje się nowe przymierze. Wprawdzie jednoczenie lewicy uderza w Platformę i odbiera jej zdolność bycia hegemonem z ponad 40-procentowym poparciem, ale jednocześnie oznacza hodowanie przyszłego, solidnego koalicjanta. Rosnąca siła lewicy i słabnąca PO to w gruncie rzeczy przesunięcia w ramach tego samego układu, który ma wspólny cel – utrwalić to, co jest, i odsunąć Kaczyńskiego od jakiejkolwiek perspektywy władzy.

Sugeruje pan formalne porozumienie PO i SLD?

Nie wiem, jaki ono ma charakter. Nie mam jednak wątpliwości, że porozumienie między Donaldem Tuskiem i Leszkiem Millerem istnieje. Sformułował to wprost w wywiadzie dla „Polityki" Aleksander Kwaśniewski mówiąc, że PO powinna zrozumieć sens budowania lewicowej formacji, ponieważ ona powstaje po to, by pomóc PO w utrzymaniu władzy. Inaczej mówiąc, w odsunięciu Kaczyńskiego od władzy ad Kalendas Graecas. Jaśniej już tego powiedzieć nie można.

Aleksander Kwaśniewski nie buduje pozycji SLD, tylko tworzy Europę Plus. Nie znamy losów obu formacji, nie wiemy, czy poparcie się zsumuje.

Kształt lewicy za dwa lata, czyli podczas nowych wyborów, to wielka niewiadoma nawet dla znawców tej części sceny politycznej. Otwarte pozostaje pytanie: kto kogo wyeliminuje? Miller z Kwaśniewskim wyeliminują Palikota czy Palikot z Kwaśniewskim – Millera? A może Miller wyeliminuje obu? Bezsporne jest, że przyszły rząd będzie rządem POLEW-u. I w tej chwili toczy się spór o to, który z panów będzie głównym partnerem biznesowym dla PO.

Na kogo pan stawia?

Na tego, kto przyprowadzi 15–20 proc. wyborców i zapewni 15–25 proc. miejsc w parlamencie.

Ryszard Kalisz nie namiesza? To jednak polityk obdarzony dużym społecznym zaufaniem.

Stowarzyszenie Ryszarda Kalisza  nie ma szans. To wydmuszka służąca wsparciu jego roli w zmieniającej się lewicy i trampolina do Parlamentu Europejskiego. W życiu publicznym odegra więc rolę promującą samego lidera.

Na SLD spocznie ciężar utrzymania popularności lewicy?

Gdyby na pół roku przed wyborami 2011 Bartosz Arłukowicz nie dał się zassać PO, dziś byłby charyzmatycznym przywódcą silnej lewicy. Bo niewątpliwym błędem i szkodą dla polityki jest to, że o przywództwo na lewicy walczą ci sami, którzy walczyli o nie 20 lat temu. To tak jakby wyborcy prawicowi musieli dziś wybierać między Mazowieckim a Wałęsą. Śmieszne, prawda?

Wariant z młodym kierownictwem Sojuszu już przerobiono. Misja Olejniczaka i Napieralskiego się nie powiodła, dlaczego miałaby się powieść misja Arłukowicza?

Arłukowicz miał coś, czego nie mieli pozostali – prawdziwą lewicowość i zaufanie ludzi. Ale stracił warygodność, przechodząc do PO, którą wcześniej tak krytykował.

Stracił ją bardziej jako minister zdrowia. Jego polityczna wartość będzie teraz mierzona niepowodzeniami w resorcie.