Właśnie dobiegają końca tegoroczne matury. Większość spośród młodych ludzi ze świadectwem dojrzałości w ręku wybierze studia dzienne na uczelniach w kraju. Ale kilka proc. z nich wyjedzie z Polski w poszukiwaniu najlepszego dla siebie uniwersytetu. Obecnie około 30 tys. Polaków studiuje za granicą. W Europie nie ma już dla nich barier edukacyjnych. Mogą wybrać przeciętne uniwersytety niemieckie czy francuskie albo elitarne angielskie. Choć większość ma rozbudowane systemy stypendialne, na takie studia nie każdego stać.

Przekraczamy Odrę

Republika Federalna Niemiec to dziś dla polskich studentów ulubiony kierunek wyjazdu. Uczy się tam co roku ponad jedna trzecia spośród 30 tys. Polaków studiujących na zagranicznych uczelniach. Nie ma w Europie drugiego kraju o równie szerokiej (355 uczelni w 165 miastach) ofercie edukacyjnej co Niemcy. Studia są tu relatywnie tanie. Federalny Urząd Statystyczny wyliczył, że pełne pięcioletnie studia magisterskie to w sumie wydatek ok. 40 tys. euro, wliczając w to zakwaterowanie, wyżywienie i życie studenckie. Ten koszt jest wprawdzie wyższy w siedmiu (spośród 16) landach, gdzie wprowadzono czesne w wysokości od 200 do 500 euro za semestr.

Za Odrą jest wprawdzie kilkadziesiąt uczelni na solidnym europejskim poziomie, ale ze świecą ich szukać na listach najlepszych uniwersytetów świata. Studenci jednak, wybierając uczelnię, mogą być pewni, że poziom każdej z nich będzie porównywalny z pozostałymi. Dokonując wyboru, mogą więc wybierać miejsce, w którym chcą zamieszkać – czy to będzie mały Heidelberg czy wielkomiejski Berlin. Prognozy gospodarcze pokazują, że Niemcy będą w najbliższych latach dobrym miejscem do szukania pracy dla absolwentów. Ponadto z powodu starzenia się społeczeństwa niemieckiego zapotrzebowanie na nowych pracowników (zwłaszcza informatyków, inżynierów czy lekarzy) będzie rosło.

By dostać się na większość niemieckich uniwersytetów, wystarczy polska matura, a szeroka oferta sprawia, że o miejsce jest łatwiej niż w Polsce. Wielu studentów polskich uczelni jeździ też do Niemiec na wymianę w ramach unijnego programu Erasmus lub korzysta z oferty jednego z polsko-niemieckich programów stypendialnych (zajmują się tym takie organizacje jak DAAD, GFPS czy Copernicus) i przedłuża swój pobyt.

Drogo i elitarnie nad Tamizą

Jeśli ktoś chciałby spróbować swoich sił na najlepszych uczelniach świata, ma taką możliwość w Wielkiej Brytanii. Takie legendy jak Cambridge czy Oksford dominują od lat we wszystkich dziedzinach akademickiego nauczania. Razem z London School of Economics czy Imperial College należą do uniwersytetów, po których najłatwiej znaleźć dobrze płatną pracę właściwie w każdym zakątku świata. Aby zostać rozchwytywanym absolwentem, trzeba się najpierw zarejestrować na stronie internetowej organizacji Universities & Colleges Admissions Service (UCAS). Nie znaczy to jeszcze, że kandydat dostanie miejsce na wymarzonej uczelni. Polska matura jest w Anglii w pełni honorowana i stanowi przepustkę do podjęcia nauki w szkole wyższej. Gorzej jest z wyższym wykształceniem – absolwenci studiów I stopnia zazwyczaj przyjmowani są na drugi lub trzeci rok tychże studiów w angielskim wydaniu, natomiast magistrów uznaje się za osoby posiadające licencjat.

Nie ma egzaminów wstępnych, ale niektóre uczelnie przeprowadzają rozmowy kwalifikacyjne bądź też organizują konkursy świadectw. Podstawowym warunkiem obowiązującym niemal wszędzie jest natomiast udokumentowana znajomość języka – najczęściej wymagany jest Certificate in Advanced English (CAE), rzadziej Certificate of Proficiency in English (CPE), International English Language Testing System (IELTS) lub TOEFL. Studiowanie kierunków medycznych wymaga także zdania BioMedical Admissions Test (www. bmat.org.uk), prawa – National Admissions Test for Law (www. lnat.ac.uk). Jeśli wybieramy studia pierwszego stopnia, jesteśmy zobligowani do aplikacji przez UCAS (University and College Central Admission System) – w tym celu możemy skorzystać z internetowego systemu rejestracji Apply (www.ucas.com/students/startapplication/) lub tradycyjnego formularza (dostępny chociażby we wspomnianym wcześniej British Council). Jeśli kontynuujemy naukę na studiach policencjackich, dokumenty przekazujemy na ogół bezpośrednio do danej uczelni.