A, gdzie pojechać. Niełatwo mi odpowiedzieć komuś, kto pyta, gdzie pojechać na wakacje. Wybór zależy od wielu czynników. Przede wszystkim od zainteresowań, osobistych gustów, doświadczenia, środków finansowych. Mnie osobiście pociągały swego czasu egzotyczne nazwy wypatrzone w atlasie: Wyspy Komandorskie, Cieśnina Beringa, Birma, Kamerun, Samarkanda, La Paz czy Indochiny. Jednych interesują popularne obiekty turystyczne, innych regiony rzadko uczęszczane. Jedni wolą opalanie się na plaży, drudzy intensywne zwiedzanie. Każdy ma jakieś wymarzone miejsce, które chciałby zobaczyć choć raz w życiu. Często mają na to wpływ moda albo sugestie znajomych. Niektórzy decydują się na rejs wycieczkowy, gwarantujący komfort, relaks i atrakcje na lądzie, natomiast ich przyjaciele chcieliby poczuć adrenalinę pośród łowców głów Dajaków. Są tacy, którzy po przekroczeniu czterdziestki chcieliby wystawić na próbę swe siły w nieprzyjaznym środowisku i sprawdzić, na ile ich stać. Młodzież chętnie wyrusza na szlaki w stylu „backpackersów". Niejedna rodzina znudzona corocznymi wakacjami z dziećmi nad Bałtykiem chciałaby pojechać na Majorkę. Inni pragną poczuć smak zdobywcy i wspiąć się na Kilimandżaro.

Biuro podróży. Mamy ich w Polsce kilka tysięcy i rzadko można ocenić ich wartość. Komu można zaufać, kiedy pamięta się o częstych upadłościach? Wybór zwykle nastręcza sporo kłopotów i nic dziwnego, że dużo ludzi, zwiedzionych supert-animi ofertami, decyduje się na przypadkową firmę. Jednak prawie zawsze za „jedynymi okazjami" kryją się jakieś pułapki. Przy rozważaniu wybranej oferty należy zwrócić uwagę na to, jakie usługi są przewidziane w cenie, jaka jest kategoria hotelu, jego wyposażenie, położenie (odległość od plaży i od centrum), widok z okna. Dobrze jest dokładnie sprawdzić program, środki transportu, bilety wstępu do muzeów, leżaki na plaży, liczbę posiłków i napoje, a także rodzaj i zakres ubezpieczenia czy termin ewentualnego odwołania imprezy z powodu niewystarczającej liczby zgłoszeń. Przy finalizowaniu umowy powinno się dokładnie przeczytać napisany drobnym drukiem dokument. Nie dać się uśpić jakimś programem ekstra czy nagrodą. A przede wszystkim starać się korzystać z największych biur podróży, a jeszcze lepiej, bezpośrednio z usług touroperatorów.

CITES. Równe 40 lat temu powołana została w Waszyngtonie konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES). Głównym jej celem jest właśnie kontrola, redukcja i całkowita eliminacja handlu tymi gatunkami, których liczba lub stan sugeruje, że dalsza ich eksploatacja w środowisku naturalnym byłaby szkodliwa dla ich przetrwania. Zakaz dotyczy także części martwych zwierząt czy wyrobów z nich. Lista zawiera kilka tysięcy pozycji. – Mimo prowadzonej od lat akcji informacyjnej celnicy nie narzekają na brak pracy i często konfiskują żywe małpki, papugi, żółwie, węże, skorpiony, egzotyczne motyle, pająki, storczyki, kaktusy, wypchane zwierzęta, figurki z kości słoniowej, rogów nosorożca, muszle, koralowce, torebki ze skóry krokodyla, buty i paski z węża – mówi Piotr Tałałaj, koordynator ds. CITES w Izbie Celnej w Warszawie. Amatorów egzotycznych pamiątek z dalekich podróży nie brakuje, nic więc dziwnego, że beztroscy turyści narażają się potem na surowe konsekwencje. Za przemyt na przykład koralowca czy breloczek z zasuszoną główką małego kajmana grozi wysoka grzywna, a nawet więzienie.

Dziękuję. Polacy rzadziej niż mieszkańcy innych krajów używają takich słów jak „proszę", „przepraszam" i „dziękuję". Nie zawsze też potrafią respektować zwyczaje zakorzenione w miejscowej kulturze. Nietakt, oznaka braku szacunku mogą nas narazić na ośmieszenie albo przynajmniej postawić w złym świetle czy niezręcznej sytuacji. Warto pamiętać o schludnym stroju i o czystości. Poza terenem eleganckich hoteli za szokujące uchodzą zbyt swobodne ubrania: bluzki półprzejrzyste czy z odkrytymi ramionami, spódnice mini, obcisłe stroje, stringi wystające spod spodni. W krajach rozwijających się, a zwłaszcza w Afryce, biały człowiek nie może sobie pozwolić na chodzenie po ulicy roznegliżowany, w krótkich spodenkach i koszulce gimnastycznej. Nie mniej negatywnie niż kobietę bez stanika odbiera się mężczyznę w dziurawych dżinsach czy w kąpielówkach. Na basenie chodzi się z gołym torsem, ale na obiad w restauracji trzeba absolutnie włożyć koszulkę, a w większości hoteli panów obowiązuje noszenie długich spodni do wieczornego posiłku.