Szykuje się wielka operacja piarowa mająca usprawiedliwić kolejną konfiskatę pieniędzy podatników. W ciągu kilku miesięcy okaże się, w jaki sposób rząd planuje położyć łapę na naszych środkach zgromadzonych w OFE i przekonać nas, abyśmy zadowolili się głodowymi świadczeniami z ZUS.

Obecnie rozważane są trzy warianty. W pierwszym – dobrowolnym i jednocześnie najmniej prawdopodobnym – Polacy mieliby bez przymusu zdecydować, skąd chcą otrzymywać emeryturę: z ZUS czy z OFE. Już raz postawiono nas przed takim wyborem i młodzi w przeważającej większości wybrali świadczenia łączone.

Drugi wariant – zakładający dodatkowe opodatkowanie – przewiduje zwiększenie składek o 2 proc. dla tych, którzy zdecydują się na OFE. Efekty można przewidzieć: mało kto będzie chciał płacić wyższe podatki.

Trzeci wariant – umorzeniowy – zakłada przeksięgowanie zakupionych dotychczas państwowych obligacji z OFE do ZUS i zakaz inwestowania przez fundusze w obligacje Skarbu Państwa. Brzmi to rozsądnie, bo operacje zakupu państwowego długu, właściwie pozbawione ryzyka, były obłożone haraczem na rzecz zarządzających.

Żaden polityk nie ma jednak odwagi powiedzieć wyborcom prawdy w oczy: jeśli rzeczywiście chcemy otrzymać świadczenia na starość, powinniśmy unikać jak ognia obu skonfliktowanych instytucji.

Cena państwa

Od trzech lat Instytut Globalizacji unaocznia Polakom, na co państwo wydaje ich ciężko zarobione pieniądze. W 2011 r. eksperci instytutu obliczyli, że na utrzymanie naszego rządu wydajemy 2,5-krotnie więcej niż Amerykanie. Podczas gdy mieszkańcy Stanów Zjednoczonych oddają fiskusowi jedynie 23,6 proc. swoich dochodów, w Polsce jest to 52 proc.

Okazuje się, że państwo minimum jest pięciokrotnie tańsze od państwa opiekuńczego. Według klasycznych definicji państwo powstało dla ochrony obywateli przed niebezpieczeństwem wewnętrznym i zewnętrznym oraz dla zapewnienia prawa i niezbędnej infrastruktury. Gdyby dodać do tego jeszcze pomoc dla tych, którzy nie są w stanie egzystować samodzielnie, płacilibyśmy rocznie tylko 4300 zł podatków, a nie blisko 24 tys. zł jak obecnie.

Okazuje się bowiem, że Polska to nie jest kraj dla młodych ludzi. Dobrze się mają jedynie emeryci i renciści, często zdrowi i niepracujący. Gros wydatków na przykład na bezpieczeństwo narodowe i obronność to nie inwestycje w uzbrojenie armii, ale uprzywilejowane świadczenia mundurowe. Jedna trzecia wydatków na armię, policję i straż pożarną to renty i emerytury! Gdyby nie dodatkowe 68,3 mld zł, które w 2012 r. dopłacono do rent i emerytur z innych podatków niż składki na ZUS, realna średnia emerytura wyniosłaby 550 zł, a nie 1800 zł. ZUS już w zeszłym roku zobowiązał się do wypłacenia świadczeń na łączną kwotę ponad 2 bln zł i nie wiadomo, skąd weźmie na to pieniądze w przyszłości.

Podatnik co roku dopłaca do rozmaitych kaprysów władzy. Podatek na organizację zeszłorocznych mistrzostw Europy w piłce nożnej wyniósł 222 zł na każdego obywatela. Zgodnie z przewidywaniami Instytutu Globalizacji impreza przyniosła straty, które jeszcze przez lata będą pokrywane z kieszeni podatnika, bo stadiony po Euro stoją puste i trzeba je jakoś utrzymać. Paradoksalnie lepiej, gdy stoją puste, ponieważ samorządy dopłacają do organizacji kolejnych imprez, np. koncertów, przez co dodatkowo drenują kieszenie obywateli. Do takich sektorów jak sport czy uprzywilejowane górnictwo lub rolnictwo podatnik dopłaca kolejne 688 zł rocznie.

Od 2011 r. płacimy państwu o 3200 zł więcej podatków. Socjalne państwo dobrobytu ma stałą tendencję do rozrostu, a więc zwiększania zarówno swoich funkcji, jak i wydatków. Od 2000 r. wydatki państwowe wzrosły prawie o 390 mld zł. Dług publiczny przekroczył już 1,22 bln zł. Jak tak dalej pójdzie, zabraknie lasów, by dodrukowywać brakujące banknoty.